نبض شعر

من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی خبریم

هر دو دنبال دلِ گمشده ای ، دربدریم

ما که محتاج نفسهایِ همیم ، آه ! چرا

از کنار تنِ یخ کرده ی هم می گذریم؟

ما دو کبکیم – هواخواهِ هم – امّا افسوس

هردو پر بسته ی چنگالِ قضا و قدَریم

آسمان ، یا که قفس !؟ آه ! چه فرقی دارد

سرِ پرواز نداریم که ، بی بال و پَریم

حال ، دیگر من و تو ، فاصله مان فرسنگ است

گرچه دیوار به دیوارِ هم و "در " به "دریم "

همه ی ترسم از این بود : می آید روزی

من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی خبریم

علی محمد محمدی

می شوی با من عجین، حتی از این هم بیش تر

می شوی حتی "خودم"، حتی ز "خود" هم، خویش تر

هرچه دنیا می تواند بعد از این زخمم زند

زخم دنیا "زهر عقرب"، خنده ات هم نیشتر

بعد از این تنها تو را، چشمم تماشا می کند

می شود چشمان من حتی از این درویش تر

من فقط افسوس این را می خورم، اینکه چرا

آشنا با من نبودی از زمانی پیش تر؟

عاشقی را ما به شکل دیگری معنا کنیم

"عقل" و "دل" همراه با هم، مصلحت اندیش تر

گرچه عشقی این چنین را بر نمی تابد جهان

من شنیدم: هرکه بامش بیش، برفش بیش تر

چند ماهی دیگر از خدمت نمانده، بعد از آن

خطبه عقدی می کند ما را به هم، همخویش تر

احسان نصری

ای آنکه دوست دارمت، اما ندارمت

بر سینه می فشارمت، اما ندارمت

ای آسمان من که سراسر ستاره ای

تا صبح می شمارمت، اما ندارمت

در عالم خیال خودم چون چراغ اشک

بر دیده می گذارمت، اما ندارمت

می خواهم ای درخت بهشتی ، درخت جان

در باغ دل بکارمت، اما ندارمت

می خواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل

بر سر نگاه دارمت، اما ندارمت

سعید بیابانکی

تشکر از سارا بخاطر پیشنهاد این شعر

شکستنی‌تر از آنم که سنگ برداری

و یا به خاطره‌ای دیرسال بسپاری

تویی که می‌روی از پیش من ، نمی‌دانم

چه‌قدر از من و حال دلم خبر داری ؟

من و دل و غزلم سال‌هاست زندانیم

در این اتاقک مرطوب چاردیواری

گره زدند مرا مثل عنکبوتی پیر

به تار حوصله‌ی روزهای تکراری

مرا بگیر و تماشا کن و سپس بشکن

همیشه آینه پیدا نمی‌کنی .. آری ..

 مجتبی صادقی 

تو نه مهتاب و نه خورشیدی و نه دریایی

تو همان ناب ترین جاذبه ی دنیایی

تو پر از حرمت بارانی و چشمت خیس است

حتم دارم که تو از پیش خدا می آیی

مثل اشعار اهورایی باران پاکی

و به اندازه ی لبخند خدا زیبایی

خواستم وصف تو گویم همه در یک رویا

چه بگویم که تو زیبا تر از آن رویایی

مثل یک حادثه ی عشق پر از ابهامی

و گرفتار هزاران اگر و امایی

ای تو آن ناب ترین رایحه ی شعر بهار

تو مگر جام شرابی که چنین گیرایی؟

من به اندازه ی زیبایی تو تنهایم

تو به اندازه ی تنهایی من زیبایی

عاشقی را چه نیازست به توجیه و دلیل

که تو ای عشق همان پرسش بی زیرایی

نادر صهب

فکرِ عکس تو پُر از صحنه ی رؤیائی بود

دمِ چشمان تو در عکس مسیحائی بود

قد برافراشته بودی که مرا دل ببری

حالت قامتِ تو حالت زیبائی بود

روی خاکِ لبِ یک جاده چنان می رفتی

جای پای تو درین عکس، عجب جائی بود

گرچه لبخند ِ تو تلخ َست ولی باور کن

خنده ی ناز تو از دور، تماشائی بود

بوسه باران شده ای، دست خودم نیست گلم

دختر نازِ نگاهِ تو چه بابائی بود

فاطمه سادات بحرینی

نشسته نقش نگاهت به چشم خواب زده

چنانکه ماه تنش را به حوض آب زده

امید آب ندارد پرنده ی عطشم

زبسکه بال به امید هر سراب زده

شبیه رود به دنبال نرمی دریا

عبور کرده ام از زندگی شتاب زده

چگونه شک نکنم دست مهربانش را؟

به حسن نیّت این مردم نقاب زده؟

بخواب ای شب رویا ، چرا که مهتابت

حلول کرده دراین سایه های خواب زده

اگرچه جای سفر روی برف می ماند

به ردپای من انگار آفتاب زده

علی ارجمند

اصرار نکن... ما شدنِ ما شدنی نیست

تردید نکن... این گره ها وا شدنی نیست

این مثنوی حسرت و بغض و غم و آهم

در دفتر اشعار دلت جا شدنی نیست

صد ابر اگر تا ابد الدّهر ببارند

این برکه ی قحطی زده دریا شدنی نیست

در فرش غزل نقش تو را بافته ام تا

این فاصله را پر کنم... اما شدنی نیست

کم وعده بده... موعد انگور گذشته است

این غوره ی هجر است که حلوا شدنی نیست

دلبسته ی مویی شده ام... سرنخ این عشق

در خرمن گیسوی تو پیدا شدنی نیست

من دور تو می گردم و می گردم و این دور

هر چند محال است... ولی ناشدنی نیست

‏محمد عابدینی

تو از اعجاز هم بالاتری، بانوی زیبایم

تو طناز خدایی ،مادری، بانوی زیبایم

تو از جنس لطیف عشق،نه شاید اهورایی

تو اصلا از دیار دیگری،بانوی زیبایم

بهشت آفرینش زیر پایت عالمی دارد

دل از افلاکیان هم می بری،بانوی زیبایم

همه مهری، همه نوری،همه عشقی،همه شوری

تواز هرچه بگویم برتری،بانوی زیبایم

دم پاک مسیحایی،نفسهایت حیات افزا

توبا خود زندگی می آوری، بانوی زیبایم

چوبرگ گل لطیفی،نازکی،زیبا و خوش عطری

به قربانت که از گل بهتری بانوی زیبایم

چراغ خانه ای، آرام قلبی،کوه امیدی

تونور چشمی و تاج سری ،بانوی زیبایم

وجودت مایه ی امن من و عرفانه وباباست

تو معنای بلند مادری،بانوی زیبایم

عادله کلوشانی

تقصیر تو شد شعرم اگر مسأله ­ساز است

زیبایـی  تو  بیش­تر از حدّ مجاز است

هرچند که پوشیده غزل گفته­ ام از تو

گفتند به اصلاحیه ی تازه نیـاز است

گفتند و ندیدند کـه آتش نفسـم من

حتّی هوس بوسه ی تو روح­ گداز است

تو آمدی و پلک کسی بسته نمی شد

آن دکمه ی لامذهب تو باز که باز است

مغـرورتر از قویـی در حوضچه ی پـارک

که دور و برش همهمه ی یک گله غاز است

گیسوت بلند است و گره دارد بسیار

جذابیت قصه­ ات از چند لحـاظ است

از زلف تـو یک تار بـه رقص آمده در باد

چابک­تر از انگشت زنی چنگ نواز است

عشق تو تصاویر بهارانه ی چالوس

پردلهره مانند زمستان هراز است

چون سمفونی نابغه­ ای یک­سره در اوج

وقتی که نشیب است؛ زمانی که فراز است

ای کـاش که هر روز بیایی و بگویـم  :

می خواهم عاشق بشوم باز؛ اجازه است؟!

آرش شفاعی