نبض شعر

سخت بود اما تو رفتی و دو چندان سخت شد

زندگی بعد از تو همچون کندن جان سخت شد

نه نبود  آنقدرها هم سخت ،  روز رفتنت

تا که باد آمد و مویت شد پریشان، سخت شد

کاش آن لحظه به من اصلا نمی دادی جواب

تا صدایت کردم و گفتی به من "جان..!" ، سخت شد

می شود در زیر باران کندن دل سخت تر

این وداع ما دو چندان زیر باران سخت شد

با حضورت زندگی در پیش چشمم ساده بود

دیدی آخر زندگی بی تو چه آسان سخت شد

 هی قسم دادی مرا باید فراموشت کنم

کار من وقتی قسم خوردم به قرآن سخت شد

سهل می پنداشتم من هفت خوان عشق را

بخت بد عشق شما در اولین خوان سخت شد

وحید حیاتلو

با تشکر از سارا بخاطر پیشنهاد این شعر

دوباره حسرت چشمت در این سرودن هاست

دوباره سهم من از بودنت نبودن هاست

نمی رسد به نگاه تو بخت کوتاهم

نمی رسد به خدایت بگو چرا آهم

بریده قلب تو از من، ندارمت، دوری

همیشه ابری و سردی، همیشه مغروری

بگو ! بگو که کی زده اینگونه سد به دلت

که دست خسته و سردم نمی رسد به دلت

بگو چه آمده بر من که گیج و بی خبرم

چه شد به قول و قرارت؟ چه آمده به سرم؟

چه شد به عشق غریبه تو باور آوردی؟

چه بی مقدمه سر از دلش در آوردی

بگو چه دیدی از عشقش؟ بگو چه اش سر بود؟

بگو که جلد دلت مثل این کبوتر بود؟

شبیه حرمت عشقم شکسته بال و پرم

پس از تو درد دلم را بگو کجا ببرم؟

پس از تو عین سکوتم، چو مرده ای سردم

برو که من به نبودِ تو باور آوردم

برو که از تو گذشتم ! پریدم از بامت

نمی رسم به تو هرگز، شبیه پیغامت

هاله جعفری

آن کیست که چشمانِ تری داشته باشد؟

تا بر سرِخاکم گذری داشته باشد؟!

بر گور ِمن ای دوست به دنبال چه هستی؟!

هیهات! که این خانه دری داشته باشد

هنگامِ دریدن شد وشمشیر مهیاست

کوآن که دراینجا جگری داشته باشد؟

بی هیچ گمان منتظر بو سه ی تیغ است

هر کس که دراین راه، سری داشته باشد!

سر می زند از آن سوی این قافله خورشید

آری! اگر این شب سحری داشته باشد

ما گمشده در گمشده در گمشده هستیم

"شاید کسی از ما خبری داشته باشد!"

یدالله گودرزی

با تشکر از ریحانه بخاطر پیشنهاد این شعر زیبا

چشم من از نگه مست تو دور آمده است

ماهی رهگذری در دل تور آمده است

قهوی تلخ نگاه تو به من گفت که باز

در دل فال تو یک خط عبور آمده است

فرصت خواندن من نیست ، نگاهت می گفت

این کتابیست که بسیار قطور آمده است

باید این ماهی دلتنگ به دریا بزند

تَرَکی بر تن این تنگ بلور آمده است

در دل خاطره هایت که خوشی نیست ولی

باز هم لحظه ی زیبای مرور آمده است

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم

حال همه خوب است، من اما نگرانم

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر

مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

چیزی که میان تو و من نیست غریبی است

صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم؟

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت

اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

از سایه ی سنگین تو من کمترم آیا؟

بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق، مرا بیشتر از پیش بمیران

آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم

فاضل نظری

مرا شکستی و من باز با تو بد نشدم

نشد شبیه تو باشم, نشد, بلد نشدم

اگرچه شد بدی ات زخم بر دلم بزند

ولی نشد که خیال تو را به هم بزند

بدی نمی کنم و از دلم نمی آید

منی که از بدی ات هم بدم نمی آید

نشسته ای به دلم مثل پیرهن به تنم

گذشته کار من از اینکه , از تو دل بکنم

مزن به این در و آن در که دست بردارم

تو هر چه هم بکنی باز دوستت دارم

خوشم به حال دلم که به درد تن داده است

خوشم, همینکه خیال تو را به من داده است..

بی وفایی پیش چشم این اهالی خوب نیست

التماست می کنم، این بی خیالی خوب نیست

خنده های رفتنت در کوچه ها ویران گرند

گریه های ماندنم در این حوالی خوب نیست

مادرم می گفت: شاید یک غروبی آمدی

انتظار سرنوشت احتمالی خوب نیست

بی تو مشغول تمام خاطرات رفته ام

ای تمام هستی ام خوداشتغالی خوب نیست

کوزه ای هستم که با درد ترک خو کرده ام

جا به جایی های این ظرف سفالی خوب نیست

چون رمیدن های آهو نازهایت جالب است

دشتِ چشمم را نکن حالی به حالی خوب نیست

بعد از این حالِ من و این کوچه و این باغِ گل

از نبودت مثل این گلهای قالی خوب نیست

ابوالقاسم خورشیدی

بنشین فقط یکبار با من، پای شعرم

با اینکه می لرزاندت سرمای شعرم

اینجا دما بیشینه اش هم زیر صفر است

باید که خورشیدی شوی بالای شعرم

در دست هایم لانه کن آهوی کوچک

در قلب من، در فکر من، هرجای شعرم

دنیا همین مجموعه ی محدود ما نیست

خط می خورد روزی شب از فردای شعرم

افکار منفی ذهنمان را خط خطی کرد

تا غم کشد سرپنجه بر سیمای شعرم

بیهوده یکسال از غزل درگیر تب بود

حیف از مضامینی که شد منهای شعرم

حالا که در قاموس ما دوری گناه است

با یک غزل برگرد فاطیمای شعرم

پوریا بیگی

دلم همیشه پر است از زمانه ی تلخ

که لحظه لحظه می دهدم یک نشانه ی تلخ

دلم همیشه پر است از غمی که می آید

شبیه بغض گلوگیر، در بهانه ی تلخ

تب و تباهی و حس قریب تنهایی

عجب ضیافت شومی در این شبانه ی تلخ“

چقدر حس بدی است حس تنهایی”

دوباره زمزمه ی زیر لب، ترانه ی تلخ

کبوتری که جدا مانده از جفتش

چگونه پر بزند رو به آشیانه ی تلخ؟

قلم به دست من هر شب به گریه می گوید:

چرا دوباره شروعِ شعرِ عاشقانه ی تلخ؟

تمام قصه همین بود: اینکه تو بروی

ومن به انتظار تو خیره، به بی کرانه ی تلخ

باران کم کم از نفس افتاده ی بهار!

بر پشت بام خانه ی من آمدی چه کار؟

حسی برای تازه شدن نیست در دلم

از آسمان ساکت شعرم برو کنار

از دست های خشک تو آبی نمی چکد

بیزارم از دو قطره ی با منت ات، نبار

***

باغی که زیر پای تو پژمرد و دم نزد

اندام زخم خورده ی من بود روزگار! ـ

« بر ما گذشت نیک و بد اما...» تو بی خیال

پاییز باش و بعد زمستان، چرا بهار؟

دیگر کسی به باغ توجه نمی کند

وقتی نداده میوه به جز نیش های خار

با مردم همان طرف شهر باش و بس

بُغضی گرفته راه گلو را به اختیار

دارد بهار می گذرد با گلوی خشک

چشمان من قرار ندارند از قرار.

جواد کلیدری