نبض شعر

چه می شد هستی ام گل بود تا از شاخه بردارم

که محض لحظه ای لبخند ، در دست تو بگذارم

جوانی ام ، غرورم ، آبرویم ، آرزوهایم...

تمام آنچه را که از خودم هم دوست تر دارم

اگر از من بپرسی ، عشق "راز مطلق" است، اما

تماماً عشق تو پیداست در اجزای رفتارم !

یقین ای دورِ سوسو زن ! تو هم دیری نمی پایی

چنان که من سراغ از آسمان تار خود دارم

فقط در لحظه هایم باش ، بی دیدار ، بی منّت

نه اینکه آدمم ؟ قدری هوا را هم سزاوارم !

بگو با که ، کجا ، سر می گذاری تا بدانم که

کجا ، تنها ، سری بر زانوان خویش بگذارم

علی حیات بخش

دیدم از کوچه ی ما با دگران می گذری

با دلم گفت نگاهت : نگران می گذری

خبرت هست که دل از تو بریدم زین روی

دیده می بندی و چو بی خبران می گذری

گاه بشکفته چو گلهای چمن می آیی

روزی آشفته چو شوریده سران می گذری

ما نظر از تو گرفتیم چه رفته است تو را

که به ناز از بر صاحب نظران می گذری

بگذر از من که ندارم سر دیدار تو را

چه غمی دارم اگر با دگران می گذری

ای بسا ماه رخان را که در آغوش گرفت

خاک راهی که عروسانه بر آن میگذری

ناز مفروش و از این کوچه خرامان مگذر

که به خواری ز جهان گذران می گذری

تو هم ای یار چو آن قوم که در خاک شدند

روزی از کارگه کوزه گران می گذری

مهدی سهیلی

مرا گویی که چونی؟ چونم ای دوست

 جگر پر درد و دل پر خونم ای دوست

 حدیث عاشقی بر من رها کن

 تو لیلی شو، که من مجنونم ای دوست

 به فریادم ز تو هر روز، فریاد!

 از این فریاد روز افزونم ای دوست

 شنیدم عاشقان را می‌نوازی

 مگر من زان میان بیرونم ای دوست

 نگفتی گر بیفتی گیرمت دست!؟

 ازین افتاده تر که‌اکنونم ای دوست؟!

 غزل‌های نظامی بر تو خوانم

 نگیرد در تو هیچ افسونم ای دوست

 نظامی

یاد باد آنکه ترا در دل کس راه نبود

کسی از عشق من و حسن تو آگاه نبود

چشم حسرت نگرم آگهی از اشک نداشت

لب خونابه خورم با خبر از آه نبود

شورش روح من و جلوه ی زیبایی تو

عالمی داشت،ولی شهره در افاق نبود

یاد از آن بی خبریها که در آغوش وصال

با تو بودم من و کس را به میان راه نبود

یاد از آنشب که لب چشمه میان من و او

پرده ای جز سر گیسوی شبانگاه نبود

خاص من بود سراپای وجودش که هنوز

آگه از حسن جهانگیر خود آن ماه نبود

لب او بر لب من بود و به حسرت می گفت:

کاشکی عمر وصال این همه کوتاه نبود

پژمان بختیاری

مثل تو بود از تو ولیکن خبر نداشت

افتاده بود پای بلوطی که سر نداشت

مثل تو بود ، مثل تو ... اما در آن غروب

آنقدر خسته بود که نای سفر نداشت

دیدم سکوت و دلهره ، دیدم خروش و خشم

دیدم هزار چشم تو را دید و برنداشت

دیدم کنار عکس تو طرحی سپید و سرخ

مثل پرنده بود ولی بال و پر نداشت

بگذار اعتراف کنم ، اعتراف تلخ ؛

این شیر پیر نیز توان خطر نداشت

تنها دو قطره اشک به پای بلوط ریخت

چشمم که ارمغانی از این بیشتر نداشت

محمد سلمانی

به جرم اینکه دلم آه هست و آهن نیست

کسی به جز تو در این روزگار با من نیست

نه یک ، نه ده ، که تو را صد هزار بافه ی مو

دریغ از این که مرا صد هزار گردن نیست

تو را چنان که تویی هیچ شاعری نسرود

«زنی چنین که تویی جز تو هیچ کس زن نیست»*

مخاطبان عزیز ! این زنی که می شنوید

فرشته ای است که البته پاک دامن نیست

که دست هر کس و نا کس دخیل دامن اوست

ولی رسالت او مستجاب کردن نیست

طنین در زدنش منحصر به این فرد است

که هیچ طنطنه ای اینقدر مطنطن نیست

خوش آمدی ... بنشین ... آفتاب دم کردم

که چای ، دغدغه ی عاشقانه ی من نیست

زمانه ای شده خاتون که هفت خوان از نو

پدید آمده اما یکی تهمتن نیست ...

علیرضا بدیع

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـانی دلـم رفت

بــاور نـمـی کــردم بــه آســـانی دلـم رفت

از هـم سـراغـش را رفـیـقـان می گـرفـتـنـد

در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـانی... دلم رفت

رفــتــم کـنــارش ، صـحـبتـم یـادم نـیـامــد!!

پـرسـیـد: شعـرت را نمی خـوانی؟ دلم رفت

مـثـل مـعــلـم هـا بـه ذوقـــم آفـریـن گــفـت

مــانـنــد یـک طــفــل دبـسـتــانـی دلـم رفت

مــن از دیــار «مـنــزوی» ، او اهــل فـــردوس

یک سیـب و یـک چـاقـوی زنجانی ؛ دلم رفت

ای کاش آن شب دست در مویش نمی بـرد

زلـفش که آمــــد روی پـیـشـانی دلم رفــــت

ای کـاش اصـلا مـــن نمی رفــتـم کــنــارش

امـا چـه سـود از ایـن پشیــمـانی دلـم رفـت

دیگـر دلـم ــ رخت سفیدم ــ نـیـست در بـنـد

دیـروز طـوفـان شد،چه طـوفـانی... دلم رفت

کاظم بهمنی

احساس مبهمی ست خطر بیخ گوش عشق

احساس تیغ روی رگ پر خروش عشق

روی زلال آینه ها نقش تازه ای

از رد دست های کسی بر نقوش عشق

ساده نیامدی که چنین ساده بگذرم

از بارهای بی سرو پا روی دوش عشق

جان بر لبم رسید که یارِ خودم شوی

مال من است سهم همه نیش و نوش عشق

دست و دلم به لرزه می افتد،خدا گواه

از خنده های هرزه که سر برده توشِ* عشق

...

بحث تو نیست، بحث منم با جماعتی

یک مشت گرگِ بره نما، خرقه پوش عشق

دست تو نیست، روزی اگر مبتلا شوی

حالا که بسته است لبان خموش عشق

این روزگار بدتر از این می شود اگر

هی دست ، بیشتر بشود در فروش عشق!

می نو

*توش=طاقت

http://minoo6.persianblog.ir

به دریا می زنم ! شاید به سوی ساحلی دیگر

مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

من از روزی که دل بستم به چشمان تو می دیدم

که چشمان تو می افتند دنبال دلی دیگر

به هر کس دل ببندم بعد از این خود نیز می دانم

به جز اندوه دل کندن ندارد حاصلی دیگر

من از آغاز در خاکم نمی از عشق می بینم

مرا می ساختند ای کاش ، از آب و گلی دیگر

طوافم لحظه دیدار چشمان تو باطل شد

من اما همچنان در فکر دور باطلی دیگر

به دنبال کسی جامانده از پرواز می گردم

مگر بیدار سازد غافلی را ، غافلی دیگر

 فاضل نظری

امسال نیز یکسره سهم شما بهار

ما را در این زمانه چه کاریست با بهار

از پشت شیشه های کدر مات مانده ام

کاین باغ رنگ کار خزان است یا بهار

حتی تو را ز حافظه گل گرفته اند

ای مثل من غریب در این روزها ، بهار

دیشب هوایی تو شدم باز این غزل

صادق ترین گواه دل تنگ ما بهار

گلهای بی شمیم به وجدم نمی کشند

رقصی در این میانه بماند تا بهار

 محمد علی بهمنی