نبض شعر

روزی چند بار دوستت دارم

یک‌بار وقتی که هوا بَرَم می‌دارد

قدم می‌زنیم

وقتی که خوابم می آید

تو می آیی

یک‌بار وقتی که باران ناز می‌کند

دلِ ناودان می‌شکند

می‌بارد

وقتی که شب شروع می‌شود

تمام می‌شود.

یک بار دیگر هم دوستت دارم!

باقیِ روز را

هنوز را

افشین صالحی

با ساعت دلم

وقت دقیق آمدن تُوست

من ایستاده ام

مانند تک درخت سر کوچه

با شاخه هایی از آغوش

با برگ های از بوسه

با ساعت غرورم اما

من ایستاده ام

با شاخه هایی از تابستان

با برگ هایی از پاییز

هنگام شعله ور شدن من

هنگام شعله ور شدن تُوست

ها . . . چشم ها را می بندم

ها . . . گوش ها را می گیرم

با ساعت مشامم

اینک

وقت عبور عطر تن تُوست

محمدعلی بهمنی

اینکه گفتی: ‹‹بی تو آنجا مانده ام تنها›› که چه؟!

‹‹بارها دیدم تو را در عالم رؤیا›› که چه؟

اینکه گفتی: ‹‹در تمام شهرها چشمم ندید -

مرد خوبی مثل تو در بین آدمها›› که چه؟!

بودنت وقتی نیازم بود پیدایت نبود!

بعد از این مدت نبودن؛ آمدی اینجا که چه؟!

راز ما لو رفته و شهری شد از آن باخبر!

آنچه بوده بینمان را می کنی حاشا که چه؟

پاکی مریم مگر از چهره اش پیدا نبود؟!

بعد ناپیدایی ات حالا شدی پیدا که چه؟

من که گفتم بر نخواهم گشت دیگر هیچ وقت!

آمدی دنبال من تا این سر دنیا که چه؟

من که دیوار قطوری دور قلبم ساختم

پشت چشم از عشوه نازک می کنی، حالا که چه؟!

اصغر عظیمی مهر

"همیشه حق با دیوانه هاست"

دوست دارم جستجو در جنگل موی تـو را

از خدا چیزی نمی خواهم به جز بوی تو را

دخـتر زیـبای جنگل های آرام شمال !

از کـجا آورده دست باد گیسوی تو را ؟

آستینت را که بـالا داده بودی دیـده انـد

خلق ، رد بوسه ی من روی بازوی تو را

چشمهایت را مراقب باش ، می ترسم سگان

عــاقبت در آتـش انــدازنـد آهــوی تو را

کاش جای زندگی کردن در آغوشت ، خدا

قسمتم مـی کرد مردن روی زانوی تو را

 ناصر حامدی

مگر نمیگویند که هر آدمی

یک بار عاشق می شود؟

پس چرا هر صبح که چشمهات را باز میکنی

دل می بازم باز؟

چرا هربار که از کنارم میگذری

نفست میکشم باز ؟

چرا هربار که میخندی

در آغوشت در به در می شوم باز؟

چرا هر بار که تنت را کشف میکنم

تکه های لباسم بال درمی آورند باز؟

گل قشنگم !

برای ستایش تو

بهشت جای حقیر یست

با همین دستهایم بی قرار

به خدا می رسانمت

عباس معروفی

خنجر از بیگانه خوردن سخت و درمان سختتر

نیشخند دوستان اما دوچندان سختتر

خنده هایم خنده ی غم، اشک هایم اشک شوق

خنده های آشکار از اشک پنهان سختتر

چید بالم را و درهای قفس را باز کرد

روز آزادیست از شبهای زندان سختتر

صبح گل آرام در گوش چنار پیر گفت:

هرکه تن را بیشتر پرورد، شد جان سختتر

مرگ آزادیست وقتی بال و پر داری، کنون

زندگی سخت است اما مرگ از آن سختتر

 علیرضا بدیع 

همراه بسیار است، اما همدمی نیست

مثل تمام غصه ها، این هم غمی نیست

دلبسته اندوه دامنگیر خود باش

از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار

از دوست دشمن ساختن کار کمی نیست

چشمی حقیقت بین کنار کعبه می گفت

«انسان» فراوان است، اما «آدمی» نیست

در فکر فتح قله قافم که آنجاست

جایی که تا امروز برآن پرچمی نیست

فاضل نظری

ای «روزهای خوب» که در راهید!

ای جاده های گمشده در مه !

ای روزهای سخت ادامه !

از پشت لحظه ها به در آیید !

ای روز آفتابی !

ای مثل چشم های خدا آبی !

ای «روز آمدن»

ای مثل روز، آمدنت روشن !

این روزها که می گذرد، هر روز

در «انتظار آمدنت» هستم !

اما

با من بگو که آیا، من نیز

در روزگار آمدنت هستم؟

قیصر امین پور

هم از تو هیچ در این رهگذر نمی خواهم

و هم حضور تو را ، مختصر نمی خواهم

اگر چه حرف توقف به دفتر من نیست

قبول کن که تو را رهگذر نمی خواهم

تویی که از من و پنهان من خبر داری

کسی که نیست ز من با خبر نمی خواهم

زمانه از تو هزاران شبیه ساخته است

هنر شناسم و شبه هنر ، نمی خواهم

بخواه تا اثری باز جاودانه شود

دقایقی که ندارد اثر ، نمی خواهم

به عمر یک غزل حافظانه با من باش

فقط همین و از این بیشتر نمی خواهم

محمدعلی بهمنی

پیله‌های بسیاری دیده‌ام

آویزان از درختی

در جنگل‌های دور

افتاده بر لبه‌ی پنجره

رها در جوب‌های خیابان.

هرچه فکر می‌کنم اما

یک پروانه بیشتر

در خاطرم نیست

مگر چندبار به دنیا آمده‌ایم

که این همه می‌میریم ؟

چند اسکناس مچاله

چند نخ شکسته‌ی سیگار

آه، بلیط یک‌طرفه !

چیزی

غمگین‌تر از تو

در جیب‌های دنیا پیدا نکرده‌ام

- ببخشید، این بلیط ...؟

- پس گرفته نمی‌شود.

پس بادها رفته‌اند ؟!

پس این درخت

به زردِ ابد محکوم شد ؟!

و قاصدک‌ها

آنقدر در کنج دیوار ماندند

که خبرهایشان از خاطر رفت ؟!

- بیهوده مشت به شیشه‌های این قطار می‌کوبی !

بیهوده صدایت را

به آن‌سوی پنجره پرتاب می‌کنی

ما

بازیگران یک فیلم صامتیم

گروس عبدالملکیان