نبض شعر

دلم را می سپارم دست باران هرچه بادا باد

به دریاهای تقریبا خروشان هر چه بادا باد

مداوا می کنم آخر سکوتم را به فریادی

گلو را می تکانم در خیابان هر چه بادا باد

امیدی نیست برقایق که دل بسته است بر ساحل

من او را می سپارم دست ِ طوفان هرچه بادا باد

شگفتی خلق خواهم کرد مانند ِ درختی که

شکوفه می دهد او در زمستان ... هرچه بادا باد

به این هیکل نمی آید ولی با مرگ هم آخر

شوم یک شب گریبان در گریبان هر چه بادا باد

مجتبی اصغری فرزقی 

سر هر جاده منم ، چشم به راهی که تویی

شب و روزم شده چشمان سیاهی که تویی

بنــدبازی وســـط معــــــرکه ام ، وای اگــــر

روی دوشـم بنشیند پر کاهی که تویــی !

زیر پایم پلی از موست ، ولــی زل زده ام

بین چشمان تماشا به نگاهـی که تویــی

کور کرده ست مرا عشــــق و سر راهـم باز

باز کرده ست دهان حلقه ی چاهی که تویی

نیست کم وسوسه ای سیب بهشت ، اما من

دستم آغشتــــه به نارنج گناهی که تویی ...!

پانته آ صفایی بروجنی

نیامدم که بخواهم کنار من باشی

میان این همه بیگانه یار من باشی

دلم گرفته تر از بغض مهربان شماست

مباد آن که شما غمگسار من باشی

تو ای ستاره ی وحشی که کهکشان زادی

مخواه روی زمین بر مدار من باشی

من از اهالی عشقم، نه از حوالی جبر

خطاست این که تو در اختیار من باشی

ولی، نه! من که در اینجا دچار پاییزم

چگونه از تو نخواهم بهار من باشی

تو می توانی از آن چشم های خورشیدی

دریچه ای به شب سرد و تار من باشی

همیشه کوه بمان تا همیشه نام تو را

صدا کنم که مگر اعتبار من باشی

ناصر فیض

به گریه های تو سوگند، خسته ام دیگر

و شاخه های ترَم را شکسته ام دیگر

چه سبز بودم و شهره به ناز و طنازی

به زخم ِ چشم ِ تبر ، ... دسته دسته ام دیگر

همیشه سایه شدم تا زمین بیاساید

ولی، به خاک سیاهش نشسته ام دیگر

من از کشیده ی این بادِ سرکش ِ بدمست –

ز ریشه های خودم هم، گسسته ام دیگر

ندارم عاقبتی خوب و قصه ام خوش نیست...

که از پناه ِ خدا نیز، رسته ام دیگر

چه بد، که هیزم آماده ام و می سوزم –

تو را و دفتر شعری که بسته ام دیگر

مرا به حال خودم واگذار ... خواهم مُرد...

از این سکوت پرازمرگ، خسته ام دیگر

احمد فرنود

وبلاگ شاعر : http://chakamehayeman.blogfa.com/

رقص باید که عجین با دف و سرنا بشود

باده خوب است به اندازه مهیا بشود

داده ام دخترکان سیب بریزند به حوض

گفته ام تا همه جا هلهله برپا بشود

شاعران با غزل نیمه تمام آمده اند

دامنت را بتکان قافیه پیدا بشود

روسری سر کن و نگذار میان من و باد

سر آشفتگی موی تو دعوا بشود

هیچکس راهی میخانه نخواهد شد اگر

راز سکر آور چشمان تو افشا بشود

بلخ تا قونیه از چلچله پر خواهد شد

قدر یک ثانیه آغوشت اگر وا بشود

حیف ! یک کوه مذابی و کماکان باید

عشوه هایت فقط از دور تماشا بشود

امیر توانا 

وبلاگ شاعر : http://amiretavana.blogfa.com/

هر چند پای قول و قراری که بست،نیست

هر چند یاد آنکه به پایش نشست، نیست

باور کنید طعنه شنیدن از این و آن

مزد کسی که پای دلش مانده است، نیست

تقصیر از تو بوده اگر عاشقت شدم

فرقی میان جرم بت و بت پرست نیست

آنقدر محو دیدن روی تو گشته ام

در چشم من هر آنچه که غیر از تو هست ، نیست

فرقی نمیکند که وصال است یا فراق،

پایان قصه هر چه که باشد ، شکست نیست

فرخ حاج علی

می‌خواهمت اگرچه دلم با تو صاف نیست

بین غریبه‌هاست که هیچ اختلاف نیست

برگرد پیش از آن‌که از این دیرتر شود

این درّه است بین من و تو ، شکاف نیست

گنجشک کوچکی که تو سیمرغ خواستی

در مشت توست ، آن‌ طرف کوه قاف نیست

بگذار تا مقابل روی تو بگذرم

جایی که در مقابله امکان لاف نیست

تا چشم تو خلاف لبت حرف می‌زند

حظی‌ست در سکوت که در اعتراف نیست

برگرد مثل بارش باران به خانه‌ام

باران که در لطافت طبعش خلاف نیست

مژگان عباسلو

کجاست جای تو در جمله زمان؟ که هنوز ...

که پیش از این؟ که هم‌اکنون؟ که بعد از آن؟ که هنوز؟

و با چه قید بگویم که دوستت دارم؟

که تا ابد؟ که همیشه؟ که جاودان؟ که هنوز؟

چقدر دلخورم از این جهان‌ِ بی‌موعود

از این زمین که پیاپی ... از آسمان که هنوز...

جهان سه نقطه پوچی است خالی از نامت

پر از «همیشه همین ‌طور»، از «همان که هنوز»

ولی تو «حتماً»ی و اتفاق می‌افتی

ولی تو «باید»ی، ای حس ناگهان! که هنوز ...

در آستان جهان ایستاده چون خورشید

همان که می‌دهد از ابرها نشان که هنوز ...

شکسته ساعت و تقویم پاره‌پاره شده

به جست‌و‌جوی کسی آن سوی زمان، که هنوز

سؤال می‌کنم از تو: هنوز منتظری؟

تو غنچه می‌کنی این بار هم دهان، که: هنوز

محمد سعید میرزایی

من خود نمی روم دگری می برد مرا

نابرده باز سوی تو می آورد مرا

کالای زنده ام که به سودای ننگ و نام

این می فروشد آن دگری می خرد مرا

یک بار هم که گردنه امن و امان نبود

گرگی به گله می زند و می درد مرا

در این مراقبت چه فریبی است ای تبر

هیزم شکن برای چه می پرورد مرا ؟

عمری است پایمال غمم تا که زندگی

این بار زیر پای که می گسترد مرا

شرمنده نیستیم ز هم در گرفت و داد

چندانکه می خورم غم تو ، می خورد مرا

قسمت کنیم آنچه که پرتاب می شود

شاخه گل قبول تو را ، سنگ رد مرا

حسین منزوی

کاش اصلا دل نداشتم.

کاش اصلا نبودم.

کاش نبودی.

کاش می شد همه چیز را با تخته پاک کن پاک کرد.

آخ مهتاب! کاش یکی از آجرهای خانه ات بودم.

یا یک مشت خاک باغچه ات. کاش دستگیره اتاقت بودم تا روزی هزار بار مرا لمس کنی.

کاش چادرت بودم.

نه، کاش دستهایت بودم.

کاش چشمهایت بودم. کاش دلت بودم.

نه، کاش ریه هایت بودم تا نفس هایت را در من فرو ببری و از من بیرون بیاوری.

کاش من تو بودم.

کاش تومن بودی.

کاش ما یکی بودیم.

یک نفر دوتایی

مصطفی مستور