نبض شعر

حس دستان تو عالی است ، حقیقت دارد

با تو هر ثانیه ، سالی است ، حقیقت دارد

آه اگر راه به روی دل من باز کنی

گرچه او تازه نهالی است. . . حقیقت دارد

من عروس غمم و عمر عزیزم همه شب

غرق داماد خیالی است ، حقیقت دارد

روز و شبهای بلندی که به یاد تو گذشت

خسته از دست توالی است ، حقیقت دارد

بی هوای نفست ، زمزمه های دل من

آتش رو به زوالی است ، حقیقت دارد

غم عشق تو دلم را بخدا سوزانده

حاصل اش اشک زلالی است ،حقیقت دارد

من و دلتنگی و تنهایی و بی همنفسی   . . .

جای چشمان تو خالی است ، حقیقت دارد

مرضیه خدیر

شبی شراب به یاد تو نازنین خوردم

شراب ناب از انگور دستچین خوردم

به کوچه آمده بودم کمی هوا بخورم

که چشم مست تو را دیدم و زمین خوردم

بریده بود تب تشنگی امانم را

برای رفع عطش آب آتشین خوردم

یکی سلامتی تو، یکی به عشق تو، باز

یکی به یاد تو عاشق‌ترین‌ترین خوردم

به مست خرده مگیر، از سیاه‌مستی بود

هزار مرتبه تا پا شدم زمین خوردم

تو پشت پا به دل من، من از زبان تو زخم

تو آن‌چنان زده‌ای و من این‌چنین خوردم

بهمن صباغ زاده 

من که تسبیح نبودم تو مرا چرخاندی

مشت بر مهره ی تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی می گشت

بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته ی خود خندیدی

از همین نغمه ی تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود ، خدا شاهد ماست

بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادت چرخیدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ی ایمان خواندی

قلب صد پاره ی من مهره ی صد دانه نبود

تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی

جمع کن رشته ی ایمان دلم پاره شدست

من که تسبیح نبودم تو چرا چرخاندی؟

نغمه رضایی 

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین نقطه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق ، خودت می دانی

من زمینگیر شدم تا تو ، مبادا بشوی

آی ! مثل خوره این فکر عذابم می داد ؛

چوب ما را بخوری ، ورد زبان ها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم ، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از  وامق و  مجنون شده است

می توانی عذرا باشی،  لیلا بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

در دل سنگ ترین آدم ها جا بشوی

بعد از این، مرگ نفس های مرا می شمرد

فقط از این نگرانم که تو تنها بشوی

مهدی فرجی

گاهی از ساده ترین حادثه هم دلگیرم

گاهی از دوریِ تو کینه به دل می گیرم

گاهی از حوصله خسته به خودم می پیچم

گاهی از کثرت بیهودگی حتی هیچم

لحظه هایی است که من از تو و خود بیزارم

لحظه هایی که به حال دل خود می بارم

لحظه هایی است که من گنگم و بی ایمانم

در دل غربت هر خاطره جا می مانم

با خودم از عطش دلزده ای می گویم

راه ترکِ دلِ نفرین شده را می جویم

گاهی از ساده ترین حادثه هم دلگیرم

از تماشای دل خسته ی خود می میرم

لحظه هایی است که من میل رهایی دارم

از خودم از تو و از عشق و جنون بیزارم

نرگس عینی

مرا درگیر چشمت کن، مرا درگیر ابرویت 

زمینگیرم بکن با آن سیاهی لشکر مویت 

مرا درگیر عشقت کن ، چنانکه مولوی را شمس 

سماعم را دوچندان کن به آهنگ النگویت 

من آن زنبور مایوسم، دهانم خالی از شهد است 

و ماندم با چه رویی بوسه خواهم زد به کندویت 

 برایم با تو بودن لذتی دیگر نخواهد داشت

جز اینکه لحظه ای می ایستم پهلو به پهلویت

دلیل موشکافی های صائب، بافه ی موهات

دلیل نکته سنجی های بیدل، خال هندویت

 بپوشان چهره ات را از نگاه شاعران شهر

نمی خواهم بپیچد در تغزل ها هیاهویت

امیر نقی لو

وقتی دلت برای خودت تنگ می شود

آیینه ای که سهم دلت سنگ می شود

وقتی صدا که پر شده از حس کال بغض

با حرمت سکوت تو در جنگ می شود

می خواهی از خودت برهی آسمان شوی

اما دو پای رفتن تو لنگ می شود

با خود به بعد فاصله ها فکر می کنی

دنیا به پیش چشم تو بی رنگ می شود

اینجا که سهم عشق به هر کس نمی دهند

با نام مستعار خدا ننگ می شود

اینجا بمان و فاصله ها را به هم بزن

هرچند با صداقت تو جنگ می شود

اعظم رنجبر

به اخمت خستگی در می رود ،لبخند لازم نیست 

کنـــــار سینی چــــای تـــــو اصلا قند لازم نیست 

همیشـه دوستت دارم ـ بــــــــه جــــــان مــادرم ـ امــــا

تو از بس ساده ای ، خوش باوری ، سوگند لازم نیست

به لطف طعم لبهای تو شیرین می شود شعرم

غــــزل را با عسل می آورم ،هرچند لازم نیست

 مرا دیوانــــه کردی و هنــــــــوز از من طلبکاری

بپوشان بافه های گیسویت را ،بند لازم نیست

"به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را "

عزیزم ، بس کن ، از این بیشتر ترفند لازم نیست

فدای آن کمانهای به هم پیوسته ات ، هر یک ـ

جـــدا دخل مـــــرا می آورد پیــوند لازم نیست

بهمن صباغ زاده

نشسته ای و نگاه تو خیره بر ماه است

همیشه دلخوری ات با سکوت همراه است

خدا کند که نبینم هوای تو ابریست

ببخش! طاقت این دل عجیب کوتاه است

همیشه دل نگران تو بوده ام، کم نیست

همیشه دل نگرانِ کسی که در راه است

بتاز اسب خودت را ولی مراقب باش

که شرطِ بردن بازی سلامت شاه است

نمی رسد کسی اصلا به قله ی عشقت

گناه پای دلم نیست! راه، بیراه است

به کوهِ رفته به بادم ، نسیم تو فهماند

که کاه هرچه که باشد همیشه یک کاه است

ببند پای دلم را به عشق خود ، این دل

شبیه حضرت چشم تو نیست!گمراه است

به بغض چشم تو این شعر ، اقتدا کرده ست

که طاعت شب و روزش اقامه ی آه است

قصیده هرچه کند عشق را نمی فهمد

عجیب نیست که چشمان تو غزلخواه است

تو هستی و همه ی درد شعر من این جاست

که با وجود تو بغضم شکسته ی چاه است  ...

رویا باقری