نبض شعر

این منم ؛ خون جگر از بدِ دوران خورده

مرد رندی که رکب های فراوان خورده   !

غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم ؟

فرض کن کوهِ شنی طعنه ی طوفان خورده !

عشق را با چه بسازد ، به کدامین ترفند ،

شاعری که همه ی عمر غمِ نان خورده ؟

چه به روز غزل آمد که همه منزوی اند

قرعه بر معرکه ی معرکه گیران خورده

دشتمان گرگ اگر داشت ، نمی نالیدم

نیمی از گله ی ما را سگ چوپان خورده !

جرم من ، فاشِ مگوهاست وَ حکمم سنگین

چه کند شاهدِ سوگند به قرآن خورده ؟

شعر هم عقل ندارد که در این شهرِ شعور ،

گذرش بر من دیوانه ی دوران خورده ... !

مجتبی سپید

درختی که منم 

برگ‌هایش را ریخت 

تا تو 

ماه را از میان شانه‌هاش 

تماشا کنی...

علیرضا روشن

نمیدانم که بعدازمن،توهم تنها شدی یانه

پریشان واسیرِ شب نخفتن ها شدی یانه

به وقتِ گفتن و بِشْنیدنِ ازعشقْ مثل من

دچار بغض واندوهِ، نگفتن ها شدی یانه

شبیه غنچه ای گشتم که هرگز وا نمی گردد

شبیهم خالی ازحسِ شکفتن ها شدی یانه

شدم آماجِ نیش وطعنه و زخمِ زبان خلق

تو مشمولِ چنین طعنه شنفتن ها شدی یانه

به دامِ غصه افتادم،امیدی بر رهایی نیست

گرفتار غم و دردِ، نَرَستن ها شدی یانه

بریدم رشته ی پیوند خود را از همه آیا

همانندم تو ناچار از گسستن ها شدی یانه

هزاران تکه شد هر آیِنه بعد از تماشایم

پس ازدیدار مشغولِ شکستن ها شدی یانه

بدون تو،غریب و بی کس وتنها شدم یارا

نمیدانم که بعدازمن،توهم تنها شدی یانه!؟

حسین فروتن

بس که دل از دوریت غمگین و تنها مانده است   

از تو تصویری فقط در قاب رویا مانده است

 چون شهاب آرزوها از تو و یادت فقط

رد نوری در دل تاریک شبها مانده است

کاش می شد در بهاران یافتن بار دگر

خاطراتی را که زیر برف و سرما مانده است

آتشی در خرمنم انداختی دیشب به خواب

از من اینجا پیکری بیمار بر جا مانده است

می روی ؟ باشد ، ولی دیگر شتابت بهر چیست

صبر کن یک قلب عاشق پیش تو جا مانده است

منصوره نوروزی

یادت نرود با دلم از کینه چه گفتی    !

زیر لب از آن کینه دیرینه چه گفتی؟

این دست وفا بود، نه دست طلب از دوست   !

اما تو، به این دست پر از پینه چه گفتی؟

دل، اهل مکدر شدن از حرف کسی نیست

ای آه جگرسوز! به آیینه چه گفتی؟

از بوسه گلگون تو خون می‌چکد ای تیر!

جان و جگرم سوخت! به این سینه چه گفتی؟

از رستم پیروز همین بس که بپرسند:

از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

?‏فاضل نظری

کنار پنجره یک جفت چشم بارانی

نشسته اند به یک انتظار طولانی

نشسته اند و برای تو شعر می گویند   :

تو هیچ چیز از احساس من نمی دانی

بگیر از من عاشق هوای عشقت را

کلید را نگذارند دست زندانی !

سرم سپرده تر از روزهای پیوندست

دلم گرفته تر از ابرهای بارانی

بیا و لحظه ایی از کار خود پشیمان باش

قشنگ می شود این عشق با پشیمانی

احسان افشاری

نامه رسان شهر شما چون کبوتر است

این نامه از پری که ندارم سبک تر است

اول سلام و عرض ادب عرض احترام

عشق و ارادتم به شما حرف آخر است

با یاد تو پرنده شد این دل, امام مهر

"جسمم میان جمع و دلم جای دیگر است  "

بین هزار نامه...به نامم رسیده ای

از بس دل رحیم شما مهر پرور است

آرامشی که در دل من از نگاه توست

با عطر یاسهای بهشتی برابر است

نامه رسان نشسته کنار ضریح تو

چشمم به گنبد است،نگو بار آخر است

نغمه مستشارنظامی

تا زنده باشم چون کبوتر دانه می خواهم

امروز محتاج توام؛ فردا نمی خواهم

آشفته ام...زیبایی ات باشد برای بعد

من درد دارم شانه ای مردانه می خواهم

از گوشه ی محراب عمری دلبری جستم

اکنون خدا را از دل میخانه می خواهم

می خندم و آیینه می گرید به حال من

دیوانه ام، هم صحبتی دیوانه می خواهم

در را به رویم باز کن! اندوه آوردم

امشب برای گریه کردن شانه می خواهم

علیرضا   بدیع

شبیه باد همیشه غریب و بی وطن است

چقدر خسته و تنها، چقدر مثل من است

 کتاب قصه پر از شرح بی وفایی اوست

 اگرچه او همه ی عمر فکر ما شدن است

 چه فرق می کند عذرا و لیلی و شیرین؟

 که او حکایت یک روح در هزار تَن است

قرار نیست معمای ساده ای باشد  :

کمی شبیه شما و کمی شبیه من است

 کسی که کار جهان لنگ می زند بی او

 فرشته نیست، پری نیست، حور نیست؛ زن است

مژگان عباسلو

در بقچه ام شکوفه و باران گذاشتم

امروز صبح سر به بیابان گذاشتم

بی خود به انتظار جنونم نشسته ای

در راه عقل چند نگهبان گذاشتم

گفتی که دوستت...ننوشتی نداشتی

این حرف کهنه را سر هذیان گذاشتم

عمری که سوخت پای دلت قابلی نداشت  !

هرچند من برای تو از جان گذاشتم

من مادری فقیرم و فرزند خویش را

با درد نان کنار خیابان گذاشتم

حرفی که نیست ، میروم از خانه ات بیا!

 این هم کلید! داخل گلدان گذاشتم!

ساجده جبارپور