نبض شعر

چون دوست دشمنی کرد دیگر چه می توان گفت

با یار ناجوانمرد دیگر چه می توان گفت

با محرمان غمناک باهمرهان ناشاد

با همدمان دم سرد دیگر چه می توان گفت

با بدقمار بدنرد با بد رگان نامرد

با رهزنان بی درد دیگر چه می توان گفت

مردانگی چو شد ننگ

بر مرد عرصه شد تنگ

فهلی چو خاری آورد

دیگر چه می توان گفت

در شهر خالی از مرد

با خاطری پر از درد

شبرو شب است و شبگرد

دیگر چه میتوان گفت

دکتر مظاهر مصفا

کیست تا امشب وجود ماه را باور کند

با دلم همراه باشد، راه را باور کند

علت عاشق شدن یک لحظه دیدارست و بس

کیست تا این لحظه ی کوتاه را باور کند

گرگ ها دیشب برادر های او را خورده اند

کیست حالا یوسف در چاه را باور کند

آینه وقتی که چشمان مرا پر آه دید

آنقدر خندید تا این آه را باور کند

زندگی بی تو شبیه مردن و جان کندن است

کاش مردی بود این اکراه را باور کند

مرتضی کرامتی

لبت " نه " گوید و پیداست میگوید دلت " آری"

که اینسان دشمنی ،  یعنی که خیلی دوستم داری

دلت می آید آیا از زبانی اینهمه شیرین

تو تنها حرف تلخی را  همیشه بر زبان رانی؟

نمی رنجم اگر باور نداری عشق نابم را

که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیاری

تو را چون آرزوهایت همیشه دوست خواهم داشت

بشرطی که مرا در آرزویِ خویش نگذاری

چه زیبا می شود دنیا برای من اگر روزی

تو از آنی که هستی ، ای معما! پرده برداری

محمد علی بهمنی

از دل چقدر لاله ی تر در بیاورم  

یا کاسه کاسه خون جگر در بیاورم

            چون شانه دست در سر زلف تو می زنم

            کز راز و رمز موی تو سر در بیاورم

من خواب دیده ام که تو از راه می رسی

چیزی نمانده است که پر در بیاورم

             من چارده شب است به این برکه خیره ام

            شاید از آب قرص قمر در بیاورم

 در من سرک نمی کشی ای روشنای ناب

خود را مگر به شکل سحر در بیاورم

             من شاعر دو چشم توام ، قصد کرده ام

            از چنگ شاه کیسه ی زر در بیاورم

 ای کاج سالخورده ی زخمی به من بگو

از پیکرت چقدر تبر در بیاورم؟

سعید بیابانکی

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست

عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

               ناگهان- دریا! تو را دیدم حواسم پرت شد

               کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید

هی صدا در کوه،هی “من عاشقت هستم” شکست

                  بعد  تو آیینه های شعر سنگم میزنند

                 دل به هر آیینه،هر آیینه ایی بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد

قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

               وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد

               پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست    

نجمه زارع(زنده یاد)

ای عشق! ای عمیق ترین احتیاج ها  !

درمان دردها و خود از بی علاج ها

                  ایمانِ کفر، شادیِ غم، شوقِ بی امید

                  آمیزه ی شگرف ترین امتزاج ها

با یاد گیسوان خمت باز مانده ام

با صد هزار سلسله از اعوجاج ها

                  با اعتبار حسن، نه با حسن اعتبار

                  در سکه های قلب در افکن رواج ها

دلسرد مثل قطب شدم، سهم من نشد

یک شعله بوسه از لب آتش مزاج ها

                  وقتی ز چشم های تو گیسو کنار رفت

                  در شام های تیره عیان شد سراج ها

در انتهای شعر به آغاز می رسم

ای عشق! ای عمیق ترین احتیاج ها!

سید محمد مجید موسوی گرمارودی

می‌نوشتم عشق دستم بوی شبنم می‌گرفت

 آهِ حوای درون ،دامان آدم می‌گرفت

           می‌نوشتم شعر یک توده شقایق بود و آه

           آشنا دستی ز دست باد مریم می‌گرفت

می‌نوشتم شاعری سر در گریبان غروب

یادگاری می‌نویسد، عشق ماتم می‌گرفت

           می‌رسیدم تا لب دریا نگاهم بود و موج

           انتشار آبی امواج را غم می‌گرفت

می‌گذشتم از گلاب کوچه‌ی اردیبهشت

بوی گل‌های اشارت در پناهم می‌گرفت

           با تو می‌گفتم فقط از ابرها، آئینه‌ها

           یک قلم، یک دفتر بی‌نام عالم می‌گرفت

می‌کشیدم نقش باران روی پلک داغ باغ

می‌سرودم یک غزل باران دمادم می‌گرفت

غزل تاجبخش

بس کن بخواب پنجره ای وا نمی شود         

اهل دلی به فکر دل ما نمی شود

                قدری بخند گریه برای تو خوب نیست

                با اشک درد عشق مداوا نمی شود

بس کن چقدر خیره به امواج می شوی

دریا که مثل چشم تو زیبا نمی شود

                چشمان من خلاصه ای از اشک های توست

                چشمم بدون اشک تو معنا نمی شود

بس کن بخواب، عمر که دست من و تو نیست

این لحظه ها دوباره شکوفا نمی شود

                بس کن بخند گریه برای تو خوب نیست

                مانند خنده های تو پیدا نمی شود

 ناصر حامدی

ای آسمان زیبا امشب دلم گرفته

از های و هوی دنیا امشب دلم گرفته

             یک سینه غرق مستی دارد هوای باران

             از این خراب رسوا امشب دلم گرفته

امشب خیال دارم تا صبح گریه کردن

شرمنده‌ام خدایا امشب دلم گرفته

             خون دل شکسته بر دیدگان تشنه

             باید شود هویدا امشب دلم گرفته

ساقی عجب صفایی دارد پیاله تو

پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته

             گفتی خیال بس کن فرمایشت متین است

             فردا به چشم اما امشب دلم گرفته

ناشناس

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد

هرچه کردم ـ هر چه ـ آه انگار آرامم نکرد

            روستا از چشمِ من افتاد، دیگر مثلِ قبل

            گرمی آغوش شالیزار آرامم نکرد

بی‌تو خشکیدند پاهایم کسی راهم نبرد

دردِ دل با سایه‌ی دیوار آرامم نکرد

             خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد

            خواستم اما نشد، این کار آرامم نکرد

سوختم آن‌گونه در تب، آه از مادر بپرس

دستمالِ تب‌بُر نم‌دار آرامم نکرد

             ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت

            عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

ناشناس