نبض شعر

من آتش عشقم که جهان در اثرش سوخت

خورشید ، شبی پیش من آمد ، جگرش سوخت

                آدم به تب دیدنم افتاد و پس از آن

                هر کس که به دیدار من آمد پدرش سوخت

آتشکده اهل بهشتم من و جزء این

هر کس که نظر داشت به پای نظرش سوخت

                شیطان عددی نیست که آتش بزند ،هان!

                سودای مرا داشت به سر ، هر که سرش سوخت

ققنوس هم از جنس همین شب پرگان بود

دیوانه خورشید که شد بال و پرش سوخت

                تنها نه فقط خانه زهرا و علی ، نه !

                هر خانه که با عشق در آمیخت درش سوخت

شاعر خبر تازه ای از عشق شنید و

تا خواست کلامی بنویسد خبرش سوخت

غلامرضا طریقی

آن کشته که بردند به یغما کفنش را

تیر از پی تیر آمد و پوشاند تنش را

                خون از مژه می ریخت به تشییع غریبش

             آن نیزه که می برد سر بی بدنش را

پیراهنی از نیزه و شمشیر به تن کرد

با خار عوض کرد گل پیرهنش را

             زیباتر از این چیست که پروانه بسوزد

             شمعی به طواف آمده پرپر زدنش را

*****

آغوش گشاید به تسلای عزیزان

یا خاک کند یوسف دور از وطنش را

             خورشید فروزان شده در تیرگی شام

فاضل نظری

قول دادم که دگر عشق گدایی نکنم

با تو حتی سخنی از سر زاری نکنم

گر دلم باز به دام دل سنگت افتاد

قول دادم که دگر خامی و خواری نکنم

ناز کم کن که دگر هیچ خریداری نیست

قول دادم که دگر هیچ، کاری نکنم

گله کن هر چه که شد بارم کن

قول دادم که دگر داد و هواری نکنم

من به پاییز تو عادت کردم

قول دادم هوس هیچ بهاری نکنم

مجتبی نامدار

اینجا همه آدم به آدم می شناسندم

یک مرد با اخلاق در هم ، می شناسندم

از هر کسی نام و نشانم را که پرسیدی

دیدی که بی اغراق اگر کم ، می شناسندم

هرگز نگفتم که خدا هستم ، ولی مردم

کافر شدند و خالقِ غم می شناسندم

هر چند بی نام و نشان اما کبوتر ها

از بس برایت نامه دادم ، می شناسندم

آنقدر دنبال تو گشتم شهر را هر روز

دیگر تمام کوچه ها هم می شناسندم

ناشناس

نفس کشیدم و گفتی زمانه جانکاه است

نفس نمی کشم ، این آه از پی آه است

در آسمان خبری از ستاره ی من نیست

که هر چه بخت بلند است ، عمر کوتاه است

به جای سرزنش من به او نگاه کنید

دلیل سر به هوا گشتن زمین، ماه است

شب مشاهده ی چشم آن کمان ابروست

کمین کنید رقیبان سر بزنگاه است

اگر نبوسم حسرت ، اگر ببوسم شرم

شب خجالت من از لب تو در راه است

فاضل نظری

گل به وقت گلاب نزدیک است

 لحظه ی  اضطراب نزدیک است

           لحظه ای که عمو به خود می گفت

            مشک بردار آب نزدیک است

بی گمان بین آب و شش ماهه

 لحظه ی انتخاب نزدیک است

            لحظه ی رو گرفتن ارباب

            از نگاه رباب نزدیک است

 آه خفاش های بی مقدار

کشتن آفتاب نزدیک است

            لحظه های کشیدن دست و

            روسری و نقاب نزدیک است

 مهدی رحیمی

یک سینه حرف هست، ولی نقطه‌چین بس است

خاتون دل و دماغ ندارم.... همین بس است

                یک روز زخم خوردم یک عمر سوختم

                کو شوکران؟ که زندگی اینچنین بس است

عشق آمده‌ست عقل برو جای دیگری

یک پادشاه حاکم یک سرزمین بس است

                مورم، سیاوشانه به آتش نکش مرا

                یک ذره آفتاب و کمی ذره‌بین بس است

ظرف بلور! روی لبت خنده‌ای بپاش

نذری ندیده را دو خط دارچین بس است

                ما را به تازیانه نوازش نکن عزیز

                که سوز زخم کهنه‌ی افسار و زین بس است

از این به بعد عزیز شما باش و شانه‌هات

ما را برای گریه سر آستین بس است

حامد عسکری

حلالم کن دم رفتن کمی بعد از پریشونی

تو آوار نگاهی که تو هم با ما نمی مونی

                  مسیر موندن و رفتن یکی بود و جدا شد باز

                  تو پایان منو دیدی جدایی سخته از آغاز

حلالم کن غریبونه توی این دل پر خونه

حلالم کن غریبی که برات دل کندن آسونه

                  حلالم کن به خونی که غروب ازخاک میجوشه

                  حلالم کن به نوزادی که شیر از تیر مینوشه

مگه میشه کنارت موند؟ هنوزم عشق بد حاله

صبوری هم کم آورده خود شمشیر میناله

                  حلالم کن به زخمایی که لب واکرده میخنده

                  حلالم کن به عشقی که به چشمای تو پایبنده

 فرزاد حسنی

ای از سفر رسیده که مهمان دختری

اول بگو مرا کی ازاین شهر می بری ؟

              مثل کبوتری که به او سنگ می زنند

              از ضرب تازیانه ندارم دگر پری

جای تعجب است که من زنده مانده ام

هرکس که دیده گفته عجب طفل لاغری

              از قول من بگو به عمو بعد مردنم

              باید برای غسل من آبی بیاوری

موی سفید و قد کمان و رخ کبود

حالا مرا ببین و بگو شکل مادری

              خود را برای مقدمت آماده کرده ام

              چه گوشواره ای چه لباسی چه معجری

هفده سوار دور و برت دیده ام به نی

 اما تو بین آن همه زخمی ترین سری

               لب های چاک خورده تو حرف می زند

              تقصیر چوب بوده چنین سرخ و پرپری

قدری از این محاسن خاکستری بگو

غیر از تنور نیست مگر جای بهتری

              مانند رگ رگ تو دلم ریش ریش شد

               جانم فدای تو ، چه گلویی چه حنجری

علی صالحی