نبض شعر

همیشه از تو نوشتن برای من سخت است

که حس و حال صمیمانه داشتن سخت است

                           چگونه از تو بگویم برای این همه کور!؟

                           چقدر این همه دیدن برای من سخت است

خرابه ی دل من را کسی نخواهد ساخت

که بر خرابه ی دل خانه ساختن سخت است

                           به هیچ قانعم از مهر دوستان هرچند

                           به هیچ این همه سرمایه باختن سخت است

نقابدار خودی را چگونه بشناسم

در این زمانه که خود را شناختن سخت است

                           قبول کن دل بیچاره ام ، که می گوید

                           که پشت پا به زمین و زمان زدن سخت است

برای پیچک احساس بی خزان سهیل

همیشه گشتن و هرگز نیافتن سخت است

                           عزیز من همه جا آسمان همین رنگ است

                           بیا اگر چه برای تو آمدن سخت است

ناشناس

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد

هرچه کردم ـ هر چه ـ آه انگار آرامم نکرد

            روستا از چشمِ من افتاد، دیگر مثلِ قبل

            گرمی آغوش شالیزار آرامم نکرد

بی‌تو خشکیدند پاهایم کسی راهم نبرد

دردِ دل با سایه‌ی دیوار آرامم نکرد

             خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد

            خواستم اما نشد، این کار آرامم نکرد

سوختم آن‌گونه در تب، آه از مادر بپرس

دستمالِ تب‌بُر نم‌دار آرامم نکرد

             ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت

            عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

ناشناس

تو هم با من نمی مانی, برو بگذار بر گردم

دلم میخواست می شد با نگاهت قهر می کردم

                 برایت مینویسم , آسمانابریست , دلتنگم

                 و من دارم با خودم , با عشق می جنگم

اگر می شد برایت می نوشتم روزهایم را

و سهم چشم هایم را,سکوتم را ,صدایم را

                 اگر می شد برای دیدنت دل دل نمی کردم

                 اگر میشد که افسار دلم را ول نمی کردم

دلم را می نشانم جای یک دلتنگی ساده

کنار اتفاقی که شبی ناخوانده افتاده

                 همیشه بت پرستم , بت پرستی سخت وابسته

                 خدایش را رها کرده, به چشمان تو دل بسته

تو هم حرفی بزن ,چیزی بگو, هر چند تکراری

بگو آیا هنوزم , مثل سابق دوستم داری ؟

                 خودم می دانم از چشمانت افتادم, ولی این بار

                 بیا و خورده هایم را ز زیر دست و پا بردار........

ناشناس

 میان کوچه می پیچد صدای پای دلتنگی

به جانم می زند آتش غم شبهای دلتنگی

            چنان وامانده ام در خود که از من می گریزد غم

            منم تصویر تنهایی منم معنای دلتنگی

چه می پرسی زحال من؟ که من تفسیر اندوهم

سرم ماوای سوداها دلم صحرای دلتنگی

            در آن ساعت که چشمانت به خوابی خوش فرو رفته

            میان کوچه های شب شدم همپای دلتنگی

شبی تا صبح با یادت نهانی اشک باریدم

صفایی کرده ام در آن شب زیبای دلتنگی

ناشناس

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که میدانی

صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی

                 شدم از درد تنهایی گلی پژمرده و غمگین

                 ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو میدانی

میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم

چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته میرانی

                تپش های دل خسته چه بی تاب و هراسانند

                به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی

دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل

درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی

                هماره قلب بیمارم به یاد توشود روشن

                 چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی

ناشناس

رد شد شبیه‌ رهگذری‌ باد، از درخت‌

آرام‌ سیبِ کوچکی‌ افتاد از درخت‌

              افتاد پیشِ پای‌ تو، با اشتیاق‌ گفت:

              ای‌ روستای‌ شعر تو آباد از درخت،

امسال‌ عشق‌ سهم‌ مرا داد از بهار

آیا بهار سهم‌ ترا داد، از درخت؟

              امشب‌ دلم‌ شبیه‌ همان‌ سیب‌ تازه‌ است‌

              سیبی‌ که‌ چید حضرت‌ فرهاد از درخت‌

کی‌ می‌شود که‌ سیب‌ غریبِ نگاه‌ من‌

با دستِ گرم‌ تو شود آزاد از درخت‌

              چشمان‌ مهربان‌ تو پرباد از بهار

              همواره‌ رهگذار تو پرباد از درخت‌

امروز آمدی‌ که‌ خداحافظی‌ کنی‌

آرام‌ سیب‌ کوچکی‌ افتاد از درخت!؟

ناشناس

سلام ای چشم بارانی ! پناهم می دهی امشب ؟

سوالم را که می دانی ! پناهم می دهی امشب ؟

منم آن آشنای سالیان گریه و لبخند

و امشب رو به ویرانی ، پناهم می دهی امشب ؟

میان آب و گل رقصان ، میان خار و گل خندان

در آن آغوش نورانی ، پناهم می دهی امشب ؟

دل و دین در کف یغما و من تنها و من تنها

در این هنگام رو حانی ، پناهم می دهی امشب ؟

به ظلمت رهسپار نور و از میراث هستی دور

در آن اسرار پنهانی ، پناهم می دهی امشب ؟

رها از همت بودن ، رها از بال و پر سودن

رها از حد انسانی ، پناهم می دهی امشب ؟

نگاهت آشنا با دل ، کلامت گرمی محفل

تو از چشمم چه می خوانی ؟ پناهم می دهی امشب 

ناشناس

ساده می گویم عزیزم دل بریدن ساده نیست

چشمهای مهربانت را ندیدن ساده نیست

از زمان رفتنت خورشید را گم کرده ام

ناله های ابر را هر شب شنیدن ساده نیست

قلب تو پر بود از ماه و هزاران پنجره

ماه را از پشت یک دیوار دیدن ساده نیست

بوسه هایت دلنشین و خنده هایت دلفریب

طعم تلخ این جدایی را چشیدن ساده نیست

باز هم آمد بهار اما هوا افسرده است

آه از دست زمستان هم رهیدن ساده نیست

قلب من آتش گرفت از دوریت باران من

از دل این آتش سوزان پریدن ساده نیست

پادشاه قصر قلبم حکمران با شکوه

ساده دل دادم ولی این دل بریدن ساده نیست

شاعر : ناشناس