اگر گفته ام رفته از یاد من،صدای قشنگ و دلارام تو
اگر گفته ام رفته از خاطرم،عزیز سفر کرده ام نام تو
اگر گفته ام نیست در خاطرم،از آن عشق سوزنده دیگر اثر
تمایل ندارم به سویت برو،برو هر چه داری از اینجا ببر
اگر گفته ام پیش من هیچ وقت،در این کوچه جای تو خالی نبود
وگر گفته ام دوزخ جان تو،بجز یک بهشت خیالی نبود
اگر گفته ام خسته ام خسته ام،از آن شور و حال و پریشانی ات
و یا اینکه من بارها بارها،شکستم شکستم به آسانی ات
اگر گفته ام مهر تو از دلم،جدا گشته بی شک خطا گفته ام
از آن شب که نور تو تابیده است،پر از خواهشم سخت آشفته ام
خدایا تو بر حال من شاهدی،چگونه اورا صدا می زنم
و در خلوت پر سکوتم چقدر،در این بی کسی دست و پا می زنم
همانا گفتند باید تو را،برای همیشه رهایت کنم
و حتی نباید دگر لحظه ای،تو را مهربانم صدایت کنم
هنوز ای صمیمی ترین یادها،حضور تو در من تماشایی است
و از تو چه پنهان که شبهای من،سیاه است تار است شیدایی است
و ای کاش می شد تو باور کنی،هنوز ای ز من رفته می خواهمت
تو ای آسمانم مرا پر بده،چو یک مرغ پر بسته می خوانمت
دل من شبیه خودم بی گمان،به دیوار تنهاییم زل زده
و غم مثل یک حس بی بازگشت،به ابعاد تنهاییم پل زده
تو هرگز برای کسی غیر من،عزیز قشنگم تبسم مکن
و هرگز دلت را در این کوچه ها،شبیه دل خسته ام گم مکن
برو دست مهر خداوند پاک،همیشه پناه تو و یار تو
که چشم من به این کوچه می ماند آه،عزیزم به امید دیدار تو
ناشناس
نویسنده : علیرضا بابایی