نبض شعر

ای از سفر رسیده که مهمان دختری

اول بگو مرا کی ازاین شهر می بری ؟

              مثل کبوتری که به او سنگ می زنند

              از ضرب تازیانه ندارم دگر پری

جای تعجب است که من زنده مانده ام

هرکس که دیده گفته عجب طفل لاغری

              از قول من بگو به عمو بعد مردنم

              باید برای غسل من آبی بیاوری

موی سفید و قد کمان و رخ کبود

حالا مرا ببین و بگو شکل مادری

              خود را برای مقدمت آماده کرده ام

              چه گوشواره ای چه لباسی چه معجری

هفده سوار دور و برت دیده ام به نی

 اما تو بین آن همه زخمی ترین سری

               لب های چاک خورده تو حرف می زند

              تقصیر چوب بوده چنین سرخ و پرپری

قدری از این محاسن خاکستری بگو

غیر از تنور نیست مگر جای بهتری

              مانند رگ رگ تو دلم ریش ریش شد

               جانم فدای تو ، چه گلویی چه حنجری

علی صالحی

به دریا می زنم امشب دل توفانی خود را

که طوفانی کنم از غم تمام شانه خود را

پس از خاموشی چشمت بدم می آید

که در دنیا نمی بینم گل یکدانه خود را

نهالستان سبزت را عجب پاییز طولانیست

که عمر من نمی یابد در آن ریحانه خود را

به هر در می زنم دل را خیالت را نمی بینم

که شاید بشکنم یک شب سکوت خانه خود را

چو دیدم شمع بالایت سحر را در نمی یابد

 میان شعلــــه افکندم پــر پروانه خود را

ولی صادقی

خوب و بد هر چه نوشتند به پای خودمان

انتخابی است که کردیم برای خودمان

             این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند

             غم نداریم ، بزرگ است خدای خودمان

بگذاریم که با فلسفه شان خوش باشند

خودمان آینه هستیم برای خودمان

             ما دو رودیم که حالا سر دریا داریم

             دو مسافر یله در آب و هوای خودمان

احتیاجی به در و دشت نداریم اگر

رو به هم باز شود پنجره های خودمان

             من و تو با همه ی شهر تفاوت داریم

             دیگران را نگذاریم به جای خودمان

دیگران هر چه که گفتند بگویند ، بیا

خودمان شعر بخوانیم برای خودمان

مهدی فرجی

با همه ی بی سر و سامانی ام

باز به دنبال پریشانی ام

              طاقت فرسودگی ام هیچ نیست

              در پی ویران شدنی آنی ام

دلخوش گرمای کسی نیستم

آمده ام تا تو بسوزانی ام

              آمده ام با عطش سال ها

              تا تو کمی عشق بنوشانی ام

ماهی برگشته ز دریا شدم

تا که بگیری و بمیرانی ام

              خوب ترین حادثه می دانمت

              خوب ترین حادثه می دانی ام؟

حرف بزن! ابر مرا باز کن

دیر زمانی است که بارانی ام

              حرف بزن، حرف بزن، سال هاست

              تشنه ی یک صحبت طولانی ام

ها به کجا میکشی ام خوب من ؟

ها نکشانی به پشیمانی ام

محمدعلی بهمنی

یک روز می بینی کسی دور و بَرَت نیست

مشتاق پروازی ولی بال و پرت نیست

در نامه ها، پیغام ها، سوگند خوردم

من هم شما را دوست دارم باورت نیست

بعد از هزاران نامه و پیغام و پسغام

آن قدر تنهایی که اصلا خاطرت نیست

در دشت دنبال که می گردی حماسه؟

یک زمزمه در پاسخ هَل ناصِرَت نیست

چشمی فرات و چشم دیگر سوی خیمه

عباس؟ نه، حتی علیِ اصغرت نیست

    *  *  *

             در این هیاهو از میان حلقه ای دود

             یک زن به شک افتاده که این پیکرت نیست

 حق دارد او نشناسَدَت، تشخیص دادن

سخت است وقتی غرق خونی و سرت نیست

             کوهی اگر باشد فرو می ریزد از درد

             این زن شبیه هیچ کس جز مادرت نیست

خورشید افتاده زمین ، صحرا شبیهِ

صحرای محشر، گرچه اینجا آخرت نیست

             در دشت پیچیده صدای ناله ای سخت

             شاید صدای باد باشد دخترت نیست

الف.ح

وبلاگ شاعر : http://abkenarminab.parsiblog.com/

تماشایی ترین تصویر دنیا می شوی گاهی

دلم می پاشد از هم ،بس که زیبا می شوی گاهی

حضور گاه گاهت بازی خورشید با ابر است

که پنهان می شوی گاهی و پیدا می شوی گاهی

به ما تا می رسی کج می کنی یکباره راهت را

ز ناچاریست گر همصحبت ما می شوی گاهی

دلت پاک است اما با تمام سادگیهایت

به قصد عاشق آزاری معما می شوی گاهی

تو را از سرخی سیب غزل هایم گریزی نیست

تو هم مانند آدم زود اغوا می شوی گاهی

مهدی عابدی

دارد دوباره حال و هوا فرق می کند

حتی عبور ثانیه ها فرق می کند

               این روزها که بغض، دلم را گرفته است

               با روزهای قبل چرا فرق می کند؟

این پرچم سیاه همین بیرق و علم

حاکی ست با همیشه فضا فرق می کند

               دارند بچه ها کتیبه به دیوار می زنند

               حتی سروده ی شعرا فرق می کند

یک راست می روم سر اصل مصیبت ام

آقای من عزای شما فرق می کند

               هر چند کعبه کعبه و بیت الهی است

               اما هوای کرببلا فرق می کند

آقا نگیر خرده اگر شور می زنند

عشق تو با همه به خدا فرق می کند

    "              باز این چه شورش است که در خلق عالم است

               باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است"

آقا ببخش حال خودم هم عوض شده

این است جای قافیه ها فرق می کند

               تا گفت: «یا اُخَیَّ » دلش بی قرار شد

               سوز صدا و سوز صدا فرق می کند

بانو نشسته بود و سری روی نیزه بود

اینجا... غروب با همه جا فرق می کند

مهدی صفی یاری

با هم صدا کردند ماتم های عالم را

وقتی جدا کردند همدم های عالم را

                 از ع‍ِطر یاسم بادهای باغ های دور

                 از یاد می‌بردند مریم‌های عالم را

انگار یک جا بر سرم آوار می‌کردند

تیغ تمام ابن‌ملجم‌های عالم را

                 تا صبح بر گلبرگ زردش گریه خواهم کرد

                 شرمنده خواهم کرد شبنم‌های عالم را

من پشت پرچین بهشت کوچکم دیدم

هیزم به دوشان جهنم‌های عالم را

                 ما‌هم هلالی می‌شد و من در حلولی سرخ

                 می‌دیدم آغاز محرم های عالم را

محمدمهدی سیار

بستن زلف رها سنگدلی می‌ خواهد

دل شکستن همه‌جا سنگدلی می‌ خواهد

                      چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا

                     عشق بی‌ چون‌ و‌ چرا سنگدلی می‌ خواهد

 تو هم ای بخت، ملامتگر ما باش، ولی

سرزنش کردن ما سنگدلی می‌ خواهد

                      کوه بودم همه‌ی عمر و نمی‌ دانستم

                     راه بستن به صدا سنگدلی می‌ خواهد

 رود یک عمر مرا گفت بیا تا دریا

سنگ ماند به خدا سنگدلی می‌ خواهد

                     کربلا آمد و من حرّ گرفتار، بیا

                     دل ندادن به بلا سنگدلی می‌ خواهد

فاضل نظری