نبض شعر

تویی که شهره ی شهری به شعر و خوش سخنی

خودت به مدعیانت بگو که مال منی

           من از اهالی دریایم اهل آبی عشق

           که غیر چشم تو هرگز نداشتم وطنی

به بیستون غرورم قسم که می خوردم

از ابتدای تولد به درد کوه کنی

           فقط برای تو دریاست موج موج تنم

           چه می شود که بیایی شبی به آب تنی

تنت به رقص درآید به وزن این غزلم

به تن تتن تنتن تن تتن تتن تتنی

           هزاربار به من قول می دهی نروی

           ولی چه سود که هربار عهد می شکنی

تو حبس می شوی آخر شبی در آغوشم

به جرم دزدی قلبم به جرم راهزنی

           منم که مرد نبودم ولی تو در عوضش

           به راستی که لطیفی به راستی که زنی

محمد سعید شاد

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالودم به بد دیدن

         وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

         که در طریقت ما کافریست رنجیدن

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

         مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست

         به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

به می پرستی از آن نقش خود زدم بر آب

که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن

         به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه

         کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن

عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس

که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن

         ز خط یار بیاموز مهر با رخ خوب

         که گرد عارض خوبان خوش است گردیدن

مبوس جز لب ساقی و جام می حافظ

که دست زهدفروشان خطاست بوسیدن

حافظ                    

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند

با رنگ های تازه مرا آشنا کند

او می رسد که از پس نه ماه انتظار

راز درخت باغچه را برملا کند

او قول داده است که امسال از سفر

اندوه های تازه بیارد، خدا کند

او می رسد که باز هم عاشق کند مرا

او قول داده است به قولش وفا کند

خش خش، صدای پای خزان است

یک نفر در را به روی حضرت پاییز وا کند...

علیرضا بدیع

هرگز نخواستم که بگویم تو را چقدر..

عاشق شدم!چه وقت!چگونه!چرا!چقدر!

هرگز نخواستم که بگویم نگاه تو ،

از ابتدای ساده این ماجرا چقدر-

من راشکست،ساخت،شکست و دوباره ساخت

من را چرا شکست،چرا ساخت یا چقدر!

هرگز نخواستم به تو عادت کنم ولی

عادت نبود،حسی از آن ابتدا چقدر-

مانند پیچکی که بپیچد به روح من-

ریشه دواند و سبز شد و ماند تا....چقدر-

 تقدیر را به نفع تو تغییر می دهند

اینجا فرشته ها که بدانی خدا چقدر-

خوبست با تو،با همه بی وفاییت

قلبم گرفته است،نپرس از کجا،چقدر!

قلبم گرفته است سرم گیج می رود

هرگز نخواستم که بدانی تو را چقدر...

برای آمدنت ، انتظار ، غمگین است

دل ِ گرفته ی این روزگار ، غمگین است

               گذشت فصل زمستان ولی ببین بی تو

               چقدر چهره ی فصل بهار غمگین است

اگرچه زاهد ک روزه دار ، خوابیده

ولیکن عاشق شب زنده دار،غمگین است

               هنوز مثل گذشته ، ندای حق یا حق

               شبیه قصه ی حلاج و دار،غمگین است

حریم خانه ی مادر بزرگ غرق دعاست

نگاه ساعت شماطه دار ، غمگین است

               کویر قلب مرا آتش تو سوزانده

               بر او به رسم تسلی ببار ، غمگین ست...

مرضیه خدیر

چرا زهم بگریزیم،راهمان که یکی است

سکوتمان،غممان،اشک وآهمان که یکی است

              چرا زهم بگریزیم؟دست کم یک عمر

             مسیر میکده وخانقاهمان که یکی است

تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب

هنوز گردش خورشید وماهمان که یکی است

             تو از سلاله لیلی من از تبار جنون

             اگر نه مثل همیم اشتباهمان که یکی است

من وتو هردو به دیوار ومرز معترضیم

چرا دو توده ی آتش؟ گناهمان که یکی است

             اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است

             چه باک؟ حرف وحدیث نگاهمان که یکی است

محمد سلمانی

شاخه را محکم گرفتن این زمان بی فایده است

برگ می ریزد، ستیزش با خزان بی فایده است

             باز می پرسی چه شد که عاشق جبرت شدم

             در دل طوفان که باشی بادبان بی فایده است

بال وقتی بشکند از کوچ هم باید گذشت

دست و پا وقتی نباشد نردبان بی فایده است

             تا تو بوی زلفها را می فرستی با نسیم

             سعی من در سر به زیری بی گمان بی فایده است

تیر از جایی که فکرش را نمی کردم رسید

دوری از آن دلبر ابروکمان بی فایده است

             در من ِ عاشق توان ِ ذره ای پرهیز نیست

             پرت کن ما را به دوزخ، امتحان بی فایده است

از نصیحت کردنم پیغمبرانت خسته اند

حرف موسی را نمی فهمد شبان، بی فایده است

             من به دنبال خدایی که بسوزاند مرا

             همچنان می گردم اما همچنان بی فایده است

کاظم بهمنی

نروید آی! به چشمان شما محتاجم

تک و تنها نگذارید مرا محتاجم

اگر از چشم شما دور شوم می میرم

مثل هر آدم خاکی ، به هوا محتاجم

دل به دریا نزنید این همه ، یادم بدهید

به فراگیری قانونِ شنا محتاجم

عابرانی که گذشتید ز غم! مرحمتی

به منِ عاجز مسکین که به پا محتاجم

دل حیران من ... انبوه خدایان زمین

چند روزیست به یک قبله نما محتاجم

قصه ها یکسره تکراری و مانند همند

من به لالایی زیبایِ شما محتاجم

گفته بودید دعاتان کنم ای مردم شهر

آه ! شرمنده که من ـ خود ـ به دعا محتاجم

   ...

بازهم آخر هفته ست دلِ شاعر من

یک غزل گفت ولی من به سه تا محتاجم

 زنده یاد نجمه زارع