نبض شعر

خداحافظ!خداحافظ! سلام ای خوب دیروزم

بدون من تا ته دنیا به آتیش تو می سوزم

              خداحافظ!خداحافظ! همیشه همدم و همراه

              دلیل بغض بی وقفه ، دلیل هق هق گهگاه

خداحافظ!خداحافظ! عزیز خسته از تکرار

نگو تقدیر ما این بود ،‌ محاله بعد از این دیدار

              خداحافظ!خداحافظ! سیه پوش سراپا نور

              شروع ناب هر شعری ، تو ای نزدیک دورادور

خداحافظ غزلساز طناب و شاخه و رؤیا

صدای ناب روییدن ، غریق عاشق دریا

              خداحافظ!خداحافظ! گل اردیبهشت من

              پر از نام زلال توست ،‌ کتاب سرنوشت من

خداحافظ!خداحافظ! دلیل تازه بودن ها

خداحافظ!خداحافظ! تمنای سرودن ها

              خداحافظ!خداحافظ! سفر خوش ! راه رؤیا باز

              پس از تو قحطی لبخند ، پس از تو حسرت پرواز

یغما گلروئی

می خواهمت چنان که شب خسته خواب را

می جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح

یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی تابم آن چنان که درختان برای باد

یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنان که تپیدن برای دل

یاآن چنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می آفرینمت

چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی

با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

قیصرامین پور

مرا ببخش نازنین که تکیه گاه نیستم

ازآن زمان که گفته ای که ((سر به راه نیستم))

             مرا ببخش نازنین که لایه لایه ماتمم

             ز روی ردِ گونه ام ، مدام میچکد غمم

مرا ببخش نازنین صبوریم تمام شد

وجب وجب بهشت تو، به کام من حرام شد

             مرا ببخش نازنین گناه تو عجیب نیست

             که عشق همزمان دگر، رذالت و فریب نیست!

تصورم از عاشقی، از اول اشتباه بود

مرا ببخش نازنین، دل تو سر به راه بود!!!

محسن ملکى

ز حال من چه می پرسی ، توای غافل ز غمگینان

منم تنها ترین تنها،‌   ز درد سینه ام بی جان

بّود روزم شب واین شب، بّود ظلمت گهی تاریک

حصار بی کسی دورم ، ره امید من باریک

سروده خنده ام: هق هق ، و سیل اشک من دریا

مرا آواره گی ؛گردش؛ ، سفر با قلب خوش ؛رویا؛!

سرایم دشت بی پیکر ‌، بخاک تشنه ای مفروش

چراغم در ؛سما ؛ ماهی ، که با ابری شده خاموش

نگاهم انتظاری تلخ، پناهم بی پناهی ها

سکوت دل همه فریاد ، گناهم بی گناهی ها

دلم یک شیشه ی نازک ، طپشهایش بسان سنگ

همه یاران من دشمن ، به ظاهر با دلم همرنگ!

سلام دیگران با من ،‌ بواقع همچو یک نفرین

سخن با قلب من طعنه، بظاهر با دلم غمگین!

محبت با دلم حیله، نوازش چون خراش چنگ

وفا با قلب من تزویر، صداقت با دلم نیرنگ

مرا نور جهان ظلمت ،درخشش تیغه ی خنجر

به محفل گفتگو ها جنگ ، مرا تنهائیم سنگر!

حراّرت بر دلم آتش ، نسیم صبح من طوفان

مرا همدر یک انسان! ولی در باطنش شیطان!

مرا عشق جهان ، هجران؛ سرای آرزو حرمان

مرا پیوند دل زنجیر ، سزای عاشقی زندان!

زحال من چه می پرسی ، ندانستن گهی خوب است

چه سودی پرسش از قلبی، که در فریاد وآشوب است!!

بحال خود رهایم کن ، که تا میرم به کنچ غم

چو پاسخ را نمیگیری، بُکن این پرسش خود کم!!!

جوابی را اگر خواهی... درون دیده ام بنگر

بخوان دل را، ز چشمانم ، سپس چون دیگران بگذر!!!

فرزانه شیدا

چند روزی است که تنها به تو می اندیشم

از خودم غافلم اما به تو می اندیشم

            شب که مهتاب درآیینه ی من می ر قصد

            می نشینم به تماشا به تو می اندیشم

همه ی روز به تصویر تو می پردازم

همه ی گریه شب را به تو می اندیشم

            چیستی ؟ خواب و خیالی ؟ سفری ؟خاطره ای ؟

            که دراین خلوت شب ها به تو می اندیشم

لحظه ای یاد تو از خاطرمن خارج نیست

یا درآغوش منی یا به تو می اندیشم

            اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود

            پشت آن پنجره حتی به تو می اندیشم

تو به حافظ به حقیقت به غزل دلخوش باش

من به افسانه نیما به تو می اندیشم

            نه به اندیشه ی زیبا ،‌نه به احساس لطیف

            که به تلفیقی از این ها به تو می اندیشم

تو به زیبایی دنیایِ که می اندیشی؟؟

من که تنها به تو، تنها به تو می اندیشم

محمد سلمانی

حرفت قبول! لایق خوبی نبوده‌ام!

وقتی بدم! موافق خوبی نبوده‌ام!

عذرای پاکدامن اشعار آبی‌ام

من را ببخش وامق خوبی نبوده‌ام

فهمیدی اینکه خنده‌ی تلخم تصنعی است؟

الحق که من منافق خوبی نبوده‌ام!

 این بادها به کهنگی‌ام طعنه می‌زنند

من بادبان قایق خوبی نبوده‌ام

من هیچوقت شاعر خوبی نمی‌شوم!

من هیچوقت خالق خوبی نبوده‌ام!

فهمیدم اینکه فلسفه‌ی من شکستن است

هرگز دچار منطق خوبی نبوده‌ام

حرفت قبول! هر چه که گفتی قبول! آه…

اما نگو که عاشق خوبی نبوده‌ام

امیر مرزبان

بیزارم از آن عشق که عادت شده باشد

یا آن که گدایی محبت  شده باشد

دلگیرم از آن دل که در آن حس تملک

تبدیل به غوغای حسادت شده باشد

دل در تب و طوفان تنوع طلبی چیست؟

باغی ست که آلوده به آفت شده باشد

خودبینی و خودخواهی اگر معنی عشق است،

بگذار که آیینه نفرت شده باشد!

از وهن خیانت به امانت چه بگویم

آنجا که خیانت به خیانت شده باشد!

شرمنده عشقیم و دل منجمد ما

جا دارد اگر غرق خجالت شده باشد

مقصود من از عشق نه این حس مجازی ست

ای عشق مبادا که جسارت شده باشد!

محمدرضا ترکی

اگر گفته ام رفته از یاد من،صدای قشنگ و دلارام تو

اگر گفته ام رفته از خاطرم،عزیز سفر کرده ام نام تو

اگر گفته ام نیست در خاطرم،از آن عشق سوزنده دیگر اثر

تمایل ندارم به سویت برو،برو هر چه داری از اینجا ببر

اگر گفته ام پیش من هیچ وقت،در این کوچه جای تو خالی نبود

وگر گفته ام دوزخ جان تو،بجز یک بهشت خیالی نبود

اگر گفته ام خسته ام خسته ام،از آن شور و حال و پریشانی ات

و یا اینکه من بارها بارها،شکستم شکستم به آسانی ات

اگر گفته ام مهر تو از دلم،جدا گشته بی شک خطا گفته ام

از آن شب که نور تو تابیده است،پر از خواهشم سخت آشفته ام

خدایا تو بر حال من شاهدی،چگونه اورا صدا می زنم

و در خلوت پر سکوتم چقدر،در این بی کسی دست و پا می زنم

همانا گفتند باید تو را،برای همیشه رهایت کنم

و حتی نباید دگر لحظه ای،تو را مهربانم صدایت کنم

هنوز ای صمیمی ترین یادها،حضور تو در من تماشایی است

و از تو چه پنهان که شبهای من،سیاه است تار است شیدایی است

و ای کاش می شد تو باور کنی،هنوز ای ز من رفته می خواهمت

تو ای آسمانم مرا پر بده،چو یک مرغ پر بسته می خوانمت

دل من شبیه خودم بی گمان،به دیوار تنهاییم زل زده

و غم مثل یک حس بی بازگشت،به ابعاد تنهاییم پل زده

تو هرگز برای کسی غیر من،عزیز قشنگم تبسم مکن

و هرگز دلت را در این کوچه ها،شبیه دل خسته ام گم مکن

برو دست مهر خداوند پاک،همیشه پناه تو و یار تو

که چشم من به این کوچه می ماند آه،عزیزم به امید دیدار تو

ناشناس

از خانه بیرون می زنم اما کجا امشب

 شاید تو می خواهی مرا در کوچه ها امشب

        پشت ستون سایه ها روی درخت شب

         می جویم اما نسیتی در هیچ جا امشب

می دانم اری نیستی اما نمی دانم

 بیهوده می گردم بدنبالت، چرا امشب ؟

        هر شب تو را بی جستجو می یافتم اما

         نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب

ها ... سایه ای دیدم شبیهت نیست اما حیف

 ایکاش می دیدم به چشمانم خطا امشب

        هر شب صدای پای تو می آمد از هر چیز

        حتی ز برگی هم نمی آید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه

بشکن قرق را ماه من بیرون بیا امشب

        گشتم تمام کوچه ها را ، یک نفس هم نیست

         شاید که بخشیدند دنیا را به ما امشب

طاقت نمی آرم ، تو که می دانی از دیشب

باید چه رنجی برده باشم ، بی تو، تا امشب

         ای ماجرای شعر و شبهای جنون من

         آخر چگونه سرکنم بی ماجرا امشب

 محمدعلی بهمنی