نبض شعر

از زندگی، از این همه تکرار خسته ام

از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه

امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم

آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

بیزارم از خموشی تقویم روی میز

وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود...

از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام...

تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید...

از حال من مپرس که بسیار خسته ام

محمدعلی بهمنی

این گونه است قصه ی غم های بعد تو

هرگز نمی رسم به قدم های بعد تو

          این اسکلت خراش دلم را وسیع کرد

          این زندگی شبیهِ عدم های بعدِ تو

کو شوکران من ؟ به یک جرعه سر کشم

کو جرعه ای هلاهل و سم هایِ بعدِ تو

          حتی تسلی ام نشده این ضریح ها

          سجاده ها … تمام حرم های بعدِ تو

تو قبله ی مقدس در سینه ی منی

من کافرم به دین صنم های ِ بعدِ تو

          دریا میان خلسه ی آن چشمهاست ، من -

          - مغروق مانده ی تمام بلم های بعدِ تو

این شعر ها به دردِ دل من نمی خورند

بیزارم از صدایِ قلم های بعدِ تو

امیر مرزبان

هر روز می پرسی که : آیا دوستم داری ؟

من جای پاسخ بر نگاهت خیره می مانم

تو در نگاه من چه می خوانی نمی دانم

اما به جای من تو پاسخ می دهی : آری

ما هر دو می دانیم

چشم زبان پنهان و پیدا راز گویانند

و آنها که دل با یکدگر دارند

حرف ضمیر دوست را ناگفته می دانند

ننوشته می خوانند

من دوست دارم را

پیوسته در چشم تو می خوانم

نا گفته می دانم

من آنچه را احساس باید کرد

یا از نگاه دوست باید خواند

هرگز نمی پرسم

هرگز نمی پرسم که : آیا دوستم داری ؟

قلب من وچشم تو می گوید به من آری

فریدون مشیری

همیشه با دل غمگین و خسته می آیی

قشنگ من! پر دردی ، شکسته می آیی

             بهار از تو خبر داد و منتظر ماندم

             و قصه های تو را شعر گونه می خواندم

نگاه کردی و فهمیده ام به رسم غزل

دلی که دست تو افتاد، غمی ست لاینحل

             غروب کردی و تنها ترانه می خواهم

             همیشه فکر محالم، بهانه می خواهم

به ساعت دلم اکنون هزار سال گذشت

تمام غربت من در سکوت لال گذشت

             و حال آخر شعرم دوباره برگشتی

             دوباره در غزلم شعرواره برگشتی

و من که سخت در اندیشه ی فرار این بار

و خسته از نگه سرد انتظار این بار…

             هنوز عاشقم و شعر حرف آخر من

             بیا! قبول! بمان در امید و باور من

و التیام غم دل شکسته ات با من

همیشگی! دل غمگین و خسته ات با من

مریم وزیری

کجاها را به دنبالت بگردم شهر خالی را…!؟

دلم انگــار باور کــرده آن عشق خیالـی را

             نسیمی نیست… ابری نیست… یعنی:نیستی در شهر

             تـــــو در شـهری اگــر باران بگیرد این حوالـی را

مرا در حسرت نارنجــــزارانت رهـــا کـــــردی

چراغان کن شبِ این عصــرهای پرتقالی را

             دلِ تنگِ مـــرا با دکـمه ی پیــراهنت واکن

             رها کن از غم سنـجاق، موهــای شلالی را

اناری از لبِ دیوار باغت ســرخ می خنــدد

بگیر از من بگیر این دستـهای لاابـــالی را

             شبی دست از سرم بردار و سر بر شانه ام بگذار

             بکش بر سینه این دیوانـه ی حـالی به حـالی را

نسیمی هست… ابری هست… اما نیستی در شهر

دلــم بیهوده مــی گردد خیابان های خالـی را…!

اصغر معاذی

تو را می خواهم و دانم که هرگز

به کام دل در آغوشت نگیرم

تویی آن آسمان صاف و روشن

من این کنج قفس مرغی اسیرم

ز پشت میله های سرد تیره

نگاه حسرتم حیران به رویت

در این فکرم که دستی پیش آید

و من ناگه گشایم پر به سویت

در این فکرم که در یک لحظه غفلت

از این زندان خاموش پر بگیرم

به چشم مرد زندانبان بخندم

کنارت زندگی از سر بگیرم

در این فکرم من و دانم که هرگز

مرا یارای رفتن زین قفس نیست

اگر هم مرد زندانبان بخواهد

دگر از بهر پروازم نفس نیست

ز پشت میله ها هر صبح روشن

نگاه کودکی خندد به رویم

چو من سر می کنم آواز شادی

لبش با بوسه می آید به سویم

اگر ای آسمان خواهم که یک روز

از این زندان خامش پر بگیرم

به چشم کودک گریان چه گویم

ز من بگذر که من مرغی اسیرم

من آن شمعم که با سوز دل خویش

فروزان می کنم ویرانه ای را

اگر خواهم که خاموشی گزینم

پریشان می کنم کاشانه ای را

فروغ فرخزاد

انگار سال هاست که در من تنیده ای

انگار جای قلب ، تو در من تپیده ای

          انگار کودکانه ترین خنده ی مرا

          با چشم های تیله ای ات سر کشیده ای

با بوسه های شیشه ای ات از تمام ِ من

لی لی کنان به خانه ی قلبم پریده ای…

          در این حریم_ امن بمان و خدای باش…

          هرگز چنین خدا شدنی را ندیده ای …

لبخند ِ چشم های تو پیغمبر ِ من است

با وحی ِ دست هات مرا آفریده ای…

          از آسمان ِ چشم ِ تو خورشید می چکد

          انگار آرزوی مرا خواب دیده ای …

… شهزاده می شوی و می آیی و می بَری

همراه خود مرا دَم ِ صبح ِ سپیده ای…

          در بازوان ِ گرم ِ تو ، من زنده می شوم

          - این قلعه های امن که بر من کشیده ای- …

… پیغمبری … خدای منی … شاهزاده ای …

حتی به جای قلب ، تو در من تپیده ای …

ایلناز حقوقی

گر چه چون موج مرا شوق ز خود رستن بود

موج موج دل مـــن تشـــنه پیوســتن بــود

یک دم آرام ندیـدم دل خـود را همـه عمــر

بس که هر لحظه به صد حادثه آبستن بود

خواستم از تو به غیر از تو نخواهم اما

خواستنها همه موقوف توانستن بود

کاش از روز ازل هیــچ نمی دانستـــم

که هبوط ابدم از پی دانستن بود

چشم تا باز کنم فرصت دیدار گذشت

همه طول سفر یک چمدان بستن بود

قیصر امین پور