نبض شعر

ای آسمان زیبا امشب دلم گرفته

از های و هوی دنیا امشب دلم گرفته

             یک سینه غرق مستی دارد هوای باران

             از این خراب رسوا امشب دلم گرفته

امشب خیال دارم تا صبح گریه کردن

شرمنده‌ام خدایا امشب دلم گرفته

             خون دل شکسته بر دیدگان تشنه

             باید شود هویدا امشب دلم گرفته

ساقی عجب صفایی دارد پیاله تو

پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته

             گفتی خیال بس کن فرمایشت متین است

             فردا به چشم اما امشب دلم گرفته

ناشناس

گریه کردم گریه هم این بار آرامم نکرد

هرچه کردم ـ هر چه ـ آه انگار آرامم نکرد

            روستا از چشمِ من افتاد، دیگر مثلِ قبل

            گرمی آغوش شالیزار آرامم نکرد

بی‌تو خشکیدند پاهایم کسی راهم نبرد

دردِ دل با سایه‌ی دیوار آرامم نکرد

             خواستم دیگر فراموشت کنم اما نشد

            خواستم اما نشد، این کار آرامم نکرد

سوختم آن‌گونه در تب، آه از مادر بپرس

دستمالِ تب‌بُر نم‌دار آرامم نکرد

             ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت

            عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد

ناشناس

چیزی بگو بگذار تا هم صحبتت باشم  

لختی حریف لحظه های غربتت باشم

ای سهمت از بار امانت هرجه سنگین تر

بگذار تا من هم شریک قسمتت باشم

تاب آوری تا اسمان روی دوشت را

من هم ستونی در کنار قامتت باشم

از گوشه یی راهی نشان من بده بگذار

تا رخنه ای در قلعه بند فترتت باشم

سنگی شوم در برکه ی ارام اندوهت

یا شعله واری در خمود خلوتت باشم

زخم عمیق انزوایت دیر پاییده است

وقت است تا پایان فصل عزلتت باشم

صورتگر چشمان غمگین تو خواهم بود

بگذار هم چون ایینه در خدمتت باشم

در خوابی و هنگام را از دست خواهی داد

معشوق من بگذار زنگ ساعتت باشم

حسین منزوی

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد برافراز که از سرو کنی آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فرهادم

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

تا به خاک در آصف نرسد فریادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

من از آن روز که دربند توام آزادم

حافظ

خدا می خواست در چشمان من زیبا ترین باشی

شرابی در نگاهت ریخت تا گیرا ترین باشی

نمی گنجید روح سرکشت در تنگنای تن

دلت را وسعتی بخشید تا دریا ترین باشی

تو را شاعر، تو را عاشق پدید آورد و قسمت بود

که در شمسی ترین منظومه مولانا ترین باشی

مقدر بود خاکستر شود زهد دروغینم

تو را آموخت همچون شعله بی پروا ترین باشی

خدا تنهای تنها بود و در تنهایی پاکش

تو را تنها پدید آورد تا تنها ترین باشی

خدا وقتی تو را می آفرید از جنس لیلاها

گمان هرگز نمی بردم که واویلا ترین باشی

محمد رضا ترکی

میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود   

میسوختم از حسرت و عشق تو بسم بود

               عشق تو بسم بود که این شعله بیدار

               روشنگر شبهای بلند قفسم بود

آن بخت گریزنده دمی آمد و بگذشت

غم بود که پیوسته نفس در نفسم بود

               دست منو آغوش تو هیهات که یک عمر

               تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود

بالله که جز یاد تو گر هیچکسم هست

حاشا که بجز عشق تو گر هیچکسم بود

               سیمای مسیحائی اندوه تو ای عشق

               در غربت این مهلکه فریاد رسم بود

لب بسته و پر سوخته از کوی تو رفتم

رفتم بخدا گر هوسم بود بسم بود

فریدون مشیری

تو از اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت

اگر چه سحر صوتت جذبه داوود با خود داشت

                    بهشتت سبز تر از وعده شداد بود اما

                    برای، برگ برگش ، دوزخ نمرود با خود داشت

ببخشایم، اگر بستم دگر پلک تماشا را

که رقص شعله ات در پیچ و تابش دود با خود داشت

                    سیاوش وار بیرون آمدم از امتحان گرچه

                    دل «سودابه» سان ات هر چه آتش بود با خود داشت

مرا با برکه ام بگذار ، دریا ارمغان تو

بگو : جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت

 محمدعلی بهمنی

شبیه قطره بارانی که آهن را نمی فهمد

دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی فهمد

               نگاهی شیشه ای دارم به سنگ مردمک هایت

               الفبای دلت معنای «نشکن!» را نمی فهمد

هزاران بار دیگر هم بگویی: «دوستت دارم»

کسی معنای این حرف مبرهن را نمی فهمد

               من ابراهیم عشقم، مردم اسماعیل دلهاشان

               محبت مانده شمشیری که گردن را نمی فهمد

چراغ چشمهایت را برایم پست کن دیگر

نگاهم فرق شب با روز روشن را نمی فهمد

               دلم خون است تا حدی که وقتی از تو می گویم

               فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی فهمد

برای خویش دنیایی شبیه آرزو دارم

کسی من را نمی فهمد... کسی من را نمی فهمد

نجمه زارع

درخت‏ ها همه عریان شدند، آبان شد

و باد آمد و باران گرفت و طوفان شد

                 نیامدی و نچیدی انار سرخی را

                 که ماند بر سر این شاخه تا زمستان شد

نیامدی و ترک خورد سینه ‏ی من و آه

چقدر یک شبه یاقوت سرخ ارزان شد

                 چقدر باغ پر از جعبه‏ های میوه شد و

                 چقدر جعبه‏ ی پر راهی خیابان شد

چقدر چشم به راهت نشستم و تو چقدر

گذشتن از من و رفتن برایت آسان شد

                 چطور قصه‏ ام آنقدر تلخ پایان یافت؟

                 چطور آنچه نمی‏خواستم شود آن شد؟

انار سرخ سر شاخه خشک شد، افتاد

و گوش باغ پر از خنده‏ ی کلاغان شد

 پانته‏ آ صفایی بروجنی