نبض شعر

سکه یک رو شادی  و یک رو غم است

تا نیفتد پشت و رویش مبهم است

عشق شیرین است، اما عشق من !

میوه های ِ تلخ و شیرین درهَم است 

طعم خرمایی که گاهی می خورم

تلخی ِ پس لرزه ی شهر ِ بم است

هیچ می دانی چرا عاشق شدم ؟ 

چون دلم حس کرد یک چیزی کم است

موج پشتش از غم زخمی که خود

می زند بر پیکر ِ دریا خَم است 

زخم های تازه گاهی وقت ها 

روی ِ زخمی کهنه مثل ِ مرهم است

فکر می کردم که آدم مبتلا ست

عشق اما مبتلای آدم است !

منا کرمی

تا قیامت هم اگر قهریم، یعنی آشتی

 اینکه در اندام یک شهریم، یعنی آشتی

دور از امواج دریا هردو تبعید از هوا...

 اینکه در زندان یک نهریم، یعنی آشتی

قطره قطره در عطش ها گم شدن، پرپر شدن

اینکه زجرآورتر از زهریم، یعنی آشتی

قدمت سردرگمی هامان هزاران ساله شد!

اتفاق کهنه ی دهریم، یعنی آشتی

این تفاهم های پی در پی چه معنا میدهد؟!

تا قیامت هم اگر قهریم، یعنی آشتی...

فاطمه صمدی

یک نیمه شب می شد ببینم عکس خوابت را..!!!

می گفتمت: بر دار از چهره ، نقابت را

تا بیشتر بشناسمت ای کمترین از خود

تا پی بری حال من و حال خرابت را

لب تشنه ی عشق از همیشه بودنم ، عشقست

می میرم و قدری ننوشم تا سرابت را

آغوش احساس ترا من ، پر نخواهم کرد

رویای وهم لحظه لحظه انتخابت را

ته مانده ی غمهای من ، نوش دل تنگم

- خوشتر ، که بندم مو به مو شرح شرابت را

بی پاسخم ، چشم ترا ، ابرو مکن نازک

می خواستی این زودتر گیری جوابت را ؟!

آرامشی از جنس عطر صبح می گیرم

ای بخت تیره حس کنم وقتی شتابت را

من شاعر با درد از دیرینه ، نزدیکم

با اینهمه می خواهم از دل اجتنابت را

خواهی که بیدارم کنی ، دست از سرم بردار

یا آنکه بردار از نگاه من ، نقابت را...

 گویا فیروزکوهی

درد را در قفس سینه فشردیم ,دریغ!

دل خود را به کف غصه سپردیم,دریغ!

گر چه مجموعه به مجموعه سرودیم غزل

ما به درد دل یک فرد نخوردیم دریغ!

سال ها خورده غم خوب و خراب دنیا

غصه های دل خود هیچ نخوردیم دریغ!

روزگاریست که تلخابه ی غم‌های زمان

نوش جان کرده بسی باز نمردیم دریغ!

بار‌ها دست ندامت به سر خویش زدیم!

لیک دستی به سر خسته نبردیم دریغ!

فردوس اعظم

چندیست که در دام نگاه تو اسیرم

درگیر زمستانم و دلبسته ی تیرم

هر توبه که مستلزم نشکسته شدن نیست

این عشق خطاییست که باید بپذیرم

در راه پر از برکه و مرداب و تباهی

صد شکر به دریای تو افتاده مسیرم 

خوشبخت ترینم اگر امشب بگذاری

از گوشه ی لب های ترت بوسه بگیرم

من آدمک برفی و تو شعله ی عشقی

راضی شدم امشب که به یک بوسه بمیرم

سعید حسن زاده

تلخ تلخم،گریه دارم،مهربان! طوری م نیست

حال من خوب است مثل حالتان طوری م نیست

باز مردم آب پاکی روی دستم ریختند

ناگهان،حالم بد است و ناگهان،طوری م نیست

در درونم زخم های کهنه لب وا کرده اند

شعر! ای آتش میان استخوان،طوری م نیست

آن تویی،ببر بیابانی که در چنگال تو

این منم،زخمی غزال نیمه جان،طوری م نیست

 قارچ ها از نوک انگشتان من قد می کشند

سمی ام در خویش اما باغبان،طوری م نیست

درد دارد قطره قطره نوش جانم می کند

قهوه ای هستم درون استکان،طوری م نیست

دست می افشانم و هی پای می کوبم به خاک

قرص تب بر،قرص هذیان،قرص نان، طوری م نیست

من اوستا خوانده ام،تکفیرم ای زرتشت پیر

کفر می ورزم به چشم این و آن،طوری م نیست

شهر می گوید جنون شعر دارم ای جنون

کاش می دادی به این مردم نشان،طوری م نیست

سیدمحمدعلی رضازاده

شبیه آتشی در باد خاکستر نمی گیرم
اگر خاموش گردم شعله را از سر نمی گیرم

به من از خم شدن چیزی مگو چون آنچنان سختم
که شکل از ضربه های پتک آهنگر نمی گیرم

گرفتی هر چه را دادی، خیالی نیست اما من
دلی را که سپردم دست تو،دیگر نمی گیرم

من آن مرغم که بگشایی قفس را باز می ماند
به هر جا خو کنم دیگر، از آنجا پر نمی گیرم

به من گفتی که هر چیزی بهای در خوری دارد
بهای عشق من مرگ است از آن کمتر نمی گیرم

مرتضی جهانگیری 

نیمه گمگشته ات را دیر پیدا میکنی

سر بجنبانی خودت را پیر پیدا میکنی

در مدار روزگار و گردش چرخ فلک

عاقبت روزی تو هم تغییر پیدا میکنی

کودکی چون بادبادک با نسیمی میرود

خویش را بازیچه تقدیر پیدا میکنی

عشق را در انتظار تلخ و بی پایان خود

در غروب جمعه ای دلگیر پیدا میکنی

میرسی روزی به آن چیزی که میخواهی ولی

در رسیدنهای خود تغییر پیدا میکنی

چشم میدوزی به او از دور و میپرسی چرا

نیمه گمگشته ات را دیر پیدا میکنی

ساناز رئوف

روزی چند بار دوستت دارم

یک‌بار وقتی که هوا بَرَم می‌دارد

قدم می‌زنیم

وقتی که خوابم می آید

تو می آیی

یک‌بار وقتی که باران ناز می‌کند

دلِ ناودان می‌شکند

می‌بارد

وقتی که شب شروع می‌شود

تمام می‌شود.

یک بار دیگر هم دوستت دارم!

باقیِ روز را

هنوز را...

افشین صالحی

بزن باران درین بستر که همراهِ تو می بارم

میانِ عقل و احساسم زلالِ اشک می کارم

بزن باران به رگ برگِ صدای خیسِ احساسم

بدونِ چتر می خواهم کنارت گام بردارم

برقصان با ترنّم اشک را در قابِ چشمانم

که دردی از غمِ دوری درونِ سینه ام دارم

نمی خواهد ببیند عقل ، پابندِ کسی هستم

دلم زورش نمی چربد نشسته پشتِ افکارم

نمی دانم کجای کار می لنگد ... پریشانم

برای گفتگو با عقل خود تا صبح بیدارم

بیا باران بزن آهسته تر بر عشق ِبی جانم

که جای سنگ ، قلبم را کمی دلتنگ پندارم

شدم عاقل ترین عاشق ، ندانستی که ناچارم

به بازی در سکانسِ صحنه ی آخر که بیزارم

صدای یک گلوله ماند و دیگر هیچ در یادم

درین بارانِ بی پایان به سوگِ عشق ... می بارم !

مهدی جابری