نشسته ام به تماشای چشم چون پری ات
که سهم من بشود یک نگاه سرسری ات
که سهم من بشود سرزمین موهایت
اگر اجازه دهد مرزهای روسری ات
زمان عرضه ی لبخندها حواست نیست
که کشته می دهد این خنده های دلبری ات
نگاه کن که دوباره به خود بگویم کاش
که این نگاه نباشد نگاه آخری ات
مگر چه کرده دلِ بی گناه من خانم !
که دل نمی کنی از شیوه ی ستمگری ات
چه قدر مثل تو باشم، تو هم کمی من باش
که در معامله ثابت شود برادری ات!
مصطفی الوندی سطوت
دیگر اشعار : مصطفی الوندی سطوت
نویسنده : علیرضا بابایی