نبض شعر

بگذار تا بدون تو عمرم هدر شود

این یک دو روزِ مانده هم اینطور سر شود

حالا که سهم من نشده یار من شوی

با من تمام خاطره ها همسفر شود

بر غصه ام دوباره بخندد رقیب من

دنیا تمام ، قسمت این یک نفر شود

با هر بهانه از دل من دور تر شوی

با هر نگاه ،حسرت من بیشتر شود

چیزی نمانده مرگ بیاید ، به جای تو

از عمق غربت دل من با خبر شود ...

مرضیه خدیر

کمی دوام بیاور، منی که در سفرم

بدون عشق تو اینجا ،همیشه در خطرم

نمی توانم از اینجا تو را صدا بزنم

بیا به داد دلم رس، که بی تو محتضرم

تویی که از غم و دردم هنوز بی خبری

منی که از دل تنگت هنوز بی خبرم

به نام عشق دلم را به آسمان نبری

چگونه بی تو بمانم ؟ شکسته بال و پرم

منی که عادت دستم فقط نوازش بود

بدون لمس تو حتی از عشق بر حذرم

به پای عشق تو هستم اگر تو جا نزنی

گمان نکن که نباشی من از تو می گذرم

فقط بگو که تو هم مثل من نمی شکنی

دلی که مملو از امید بر تو می سپرم

همیشه عاشقت هستم اگرچه تا دم مرگ

برای دیدن چشمت اسیر و در به درم

مرضیه خدیر

دلتنگی ام را از تو پنهان می کنم ، برگرد

هر جور باشد چهره خندان می کنم ، برگرد

با اینکه از این گریه های غم گریزی نیست

بعد از تو آن را زیر باران می کنم ، برگرد

بوی نوازش های دستان تو را دارد

گیسوی خود را تا پریشان می کنم ، برگرد

آرام می گیرد در آغوشم به جای تو

بغض غریبی را که مهمان می کنم ، برگرد

از من سراغ بوسه هایت را نمی گیرند

وقتی لبانم را پشیمان می کنم ، برگرد

بی تو دلم را می سپارم دست پاییز و

این خانه را مانند زندان می کنم ، برگرد

قصدت اگر خاموشی این جسم بی جان است

کار تو را این بار آسان می کنم ، برگرد

مرضیه خدیر

دستت شبیه قبل پناهم نمی دهد

در سرزمین قلب تو راهم نمی دهد

              چشمی که با اشاره سکوت مرا شکست

              پاسخ دگر به حرف نگاهم نمی دهد

 این اشک‌ها‌، ستاره‌ی شب‌های غربتم

نوری به آسمان سیاهم نمی دهد

               احساس عشق ، همسفر نیمه راه من

              جانی به لحظه های تباهم نمی دهد

 یا عشق یا وصال ...چه سخت است زندگی

وقتی که هر دو را به تو با هم نمی دهد

               گاهی هم انتخاب، فقط یک بهانه است

              یعنی هرآنچه را که بخواهم ، نمی دهد  ...

مرضیه خدیر

حق داشتی که محو تماشا نمی‌ شدی

درگیر بی قراری دریا نمی‌ شدی

               حق داشتی که بگذری از من به سادگی

               آخر تو که شکسته و تنها نمی شدی !

فرقی نداشت ، بود و نبودم برای تو

گم می‌شدم مدام و تو پیدا نمی‌ شدی

               با هر نفس ، خیال تو از من عبور کرد

               پابند التماس نفس‌ها نمی‌ شدی

هرگز نشد که از دل تو با خبر شوم

ای کاش بی بهانه معما نمی‌ شدی

               شاید اگر که عشق دلم را نمی‌ شکست

               در شعر من تو اینهمه زیبا نمی‌ شدی

رفتی و مانده ام من و دلتنگی و سکوت

دنیای کوچکی که در آن ، جا نمی‌ شدی …

مرضیه خدیر

بیا بیدار و بی تابم ، دلم آغوش می خواهد

مرا محصور کن در خود ، تنم تن پوش می خواهد

ببین دستان سردم را ، بپرس احوال قلبم را

ببوس امشب لبانم را ، که او هم نوش می خواهد

نگاهی کن به چشمانم ، بکش دستی به موهایم

فدای شانه های تو ، سر من دوش می خواهد

دلت را با دل تنگم ، یکی کن مهربان من

که حسرت های دیرینه کمی پاپوش می خواهد

اگر پر حرف و پر دردم ، غم عشق تو سنگین است

نگو ای نازنین این زن ، فقط یک گوش می خواهد

من از ابراز احساسم ، نباید دست بردارم

اگرچه چشم ظاهربین ، مرا خاموش می خواهد

مرضیه خدیر

وبلاگ شاعر : http://marziyekhadir.blogfa.com

دیگر نکن تلاش به آنجا نمی رسی

رودی تهی شدی که به دریا نمی رسی

آخر چگونه تکیه به عشقت دهم که تو

حتی حساب فاصله ها را نمی رسی

گفتم که عشق آخر دنیاست ، صبر کن

یک دست بی صداست ، تو تنها نمی رسی

 از آن مسیر جاده به بن بست می رود

نفرین که نه ، نمی کنم ، اما نمی رسی

تنها شدن عذاب کمی نیست مرد من

هرگز نگو به روز مبادا نمی رسی

یک روز می رسد که تو گم می کنی مرا

در خواب می روی و به رویا نمی رسی

با این که دل شکسته تر از هر شبم ولی

در این تصورم که " تو فردا نمی رسی؟   ..."

مرضیه خدیر