نبض شعر

انگار در این همهمه تنها ماندم

 از وصف تمام عاشقان جا ماندم

در حسرت آن نگاه زیبا و قشنگ

صد حیف که از جوانی ام وا ماندم

صد حیف که از جوانی ام جا ماندم

درگوشه خانه ام چه تنها ماندم

بینا بشد از دیدن روی معشوق

یعقوب چه خوش بیامد و از او جا ماندم

یعقوب چه خوش بیامد و ازو جا ماندم

 بینا بشد و کور دو دنیا ماندم

از کثرت اشک و ناله. آه و افسوس

در وصف و مثال چون زلیخا ماندم

در وصف و مثال چون زلیخا ماندم

پشتم بشکست و از دلم جا ماندم

یوسف که ز در به انجمن وارد شد

دستم ببرید و من پریشان ماندم

دستم ببرید و من پریشان ماندم

قلبم بشکست و من چه حیران ماندم

عمری بگذشت و این دلم رام نشد

یا رب تو بگو که از چه رو زان ماندم

مرتضی فراهانی

گفتی که پــَر بکش ، برو از آسمان من

باشـد ، قبـول ، کفتر  نا مهربان من

               هر بار گفته ام که : تو را دوست دارمت

              پـُر می شود از آتش عشقت دهان من

این جمله که برای بیانش به چشم تو

افتـاده است باز به لکنـت ،  زبان من

              آنقدر عاشقـم که تو عاشـق نبوده ای

              دیگر رسیـده کارد  ، بر این استـخوان من

نه ، شاهنامه نیست که تو پهلوان شوی

این یک تراژدی ست ـ غم  داستان من

              یک شب بیا و ضامن من باش  نازنین !

              وقتی دخیـل  ، بستـه به تو آهوان ِ من

دل بــرکن و به شهـرِ دل من بیا عزیز!

زخـم زبان مردم چشـمت  ، به جان ِ من

              باید که باز با تو خـدا حا فظـی کنـم

             آخر رسیـده است به پایـان  ، زمان من

 مرتضی فراهانی