نبض شعر

جسم را از چنگ پیراهن گرفتی... خوب شد

روح تنهای مرا از تن گرفتی... خوب شد

داشتم نابود میکردم وجودِ خویش را

مهربانانه مرا از من گرفتی... خوب شد

مرغ عشقی بس بلاتکلیف بودم تا مرا

با یکی دو دانه ی ارزن گرفتی... خوب شد

بی قراری های من پیش همه محکوم بود

جرم تشویقِ مرا گردن گرفتی... خوب شد

روزِ روشن بین صدها چشم،صید خویش را

با دلیل محکم و روشن گرفتی... خوب شد

جسم من مثل غباری گم شده بیمار بود

تا سرم را گرم بر دامن گرفتی... خوب شد

تا به استعمار زاهد در نیاید قلب من

میهنم را زود از دشمن گرفتی... خوب شد

محمد شریف

تو که راهی شدی،نمیدانی،معنی بی قرار یعنی چه  ..

مثل یک ماهواره ی تنها،گم شدن در مدار یعنی چه..

حمله ی لشکر غزل دیدی؟ امشب از حس شعر لبریزم

غرق آرامشی نمی فهمی،لحظه ی انفجار یعنی چه..

می روی سمت یک فراموشی..چمدانی گرفته دستت را..

شاعری بی قرار می فهمد،سوت ِ تلخِ قطار یعنی چه..

با صدای رسا که می خندی، بنده مسئول خنده ها هستم

بی خیالی تو و نمی فهمی،شانه ی زیر بار یعنی چه..

دل من را زدی به دریاها،این دلی که ندیده دریا را

چشم دریایی ات به من فهماند،آبی بی گدار یعنی چه..

مدتی می شود پر از دردم ، مثل یک سال پیشِ ِ حال خودت

تو خودت هم که خوب میدانی،قرص..روزی سه بار یعنی چه..

آه! با میله های مواجی،چشم های تو در محاصره است

مژه هایت به من نشان دادند،آسمان در حصار یعنی چه..

شاعری خسته از غزل هایش،سمت باران دوباره راه افتاد

هیچ کس..هیچ کس نمیداند،پرسه در لاله زار یعنی چه..

قم همیشه غریب و دلگیر است،باز هم شکر حق که(بانو)هست

تو که طهرانی و نمی فهمی،غربت یک دیار یعنی چه...

محمد شریف

وبلاگ شاعر :http://mohammadsharif.persianblog.ir