نبض شعر

گیرم که صحرا مال من باشد  

امواج دریا مال من باشد

گیرم که پرواز پرستوها

در بی‌کران‌ها مال من باشد

گیرم که آواز قناری‌ها

در باغ تنها مال من باشد

یک دست ماه و دیگری خورشید

خاک زمین پامال من باشد

یا فرض کن هرجور می‌خواهم

امروز و فردا مال من باشد

اصلاَ تصور کن که غیر از تو

هر چیز و هرجا مال من باشد...

این داشتن‌ها عین ناداری ست

گر ملک دارا مال من باشد

می‌خواهم از دنیا بدارم دست

دست تو اما مال من باشد

وقتی تو باشی از تو سرشارم

انگار دنیا مال من باشد!

محمدرضا ترکی

کاشکی آسان شود با رفتن من مشکلت

گوشه ای پهلو بگیرد قایق بی ساحلت

آه ای دل هیچ بار این گونه سنگینی نداشت

بار این رنج گران بر شانه های کاهلت

تو تمام هستیت را ریختی در پای عشق

در نظر اما نیامد هستی ناقابلت

اشکهایت را کسی از پشت لبخندت ندید

بی خبر بودند و غافل از غم ناغافلت

ماندن و افسردن و در خویشتن تنها شدن

حاصلی جز این ندارد ماندن بی حاصلت

خنجری بر پشت احساس تو می آمد فرو

بوسه وقتی می زدی بر دستهای قاتلت

آه ، ای روح مذبذب ، رومی زنگی نسب

از کدامین آب و خاک آغشته اند آب و گلت !؟

شک شبیه عنکبوتی بر یقینت خیمه زد

تا به جایی که یقین کردی به شک باطلت

گرمی دست تو میزان دمای عشق بود

سرد شد وقتی که دستان تو ، فهمیدم دلت...

محمدرضا ترکی

خدا می خواست در چشمان من زیبا ترین باشی

شرابی در نگاهت ریخت تا گیرا ترین باشی

نمی گنجید روح سرکشت در تنگنای تن

دلت را وسعتی بخشید تا دریا ترین باشی

تو را شاعر، تو را عاشق پدید آورد و قسمت بود

که در شمسی ترین منظومه مولانا ترین باشی

مقدر بود خاکستر شود زهد دروغینم

تو را آموخت همچون شعله بی پروا ترین باشی

خدا تنهای تنها بود و در تنهایی پاکش

تو را تنها پدید آورد تا تنها ترین باشی

خدا وقتی تو را می آفرید از جنس لیلاها

گمان هرگز نمی بردم که واویلا ترین باشی

محمد رضا ترکی