گنجشک من تو باشی و من آشیانه ات - نبض شعر

سفارش تبلیغ

گنجشک من تو باشی و من آشیانه ات

بدست در دسته علیرضا بدیع تاریخ : 93/3/17 ساعت : 5:17 عصر

من غبطه می‌خورم به درختان خانه‌ات

ای کاش سر گذاشته بودم به شانه‌ات

در فصل جفت‌گیری فولاد و سنگ، کاش

گنجشک من تو باشی و من آشیانه‌ات

گنجشک من تو باشی و من در به در شوم

از صبح تا غروب پی آب و دانه‌ات

وقت غروب از تو بپرسم: چگونه است

با چند استکان مِی روشن، میانه‌ات ؟

بعدش بخواهم از تو کمی درد دل کنی

گاه از زمین بگویی و گاه از زمانه‌ات

یک مشت کودک‌اند، به دور درخت سیب

انگشت‌های کوچک تو زیر چانه‌ات

در بوسه‌ی تو، بذر تغزل نهفته، کاش

روی لبان من بشکوفد جوانه‌ات

راس کلاغ، فرصت کشف شهود نیست

بگذار تا تو را برسانم به خانه‌ات

علیرضا بدیع

دیگر اشعار : علیرضا بدیع

نویسنده :

درباره

نبض شعر

علیرضا بابایی

برگه‌ها

کانال ما در تلگرام

آرشیو یادداشت‌ها

بهار 94
زمستان 93
پاییز 93
تابستان 93
بهار 93
زمستان 92
پاییز 92
تابستان 92
بهار 92
زمستان 91
پاییز 91
زمستان 94
پاییز 94
تابستان 94
تابستان 96
بهار 96
تابستان 95
بهار 95

آرشیو نشده ها

تنم تابوت غمگینی که جانم رانمیفهمد

بگردم دور تو، دور نگاهت، دور باطل ها

تماشایت شروع عشق در شبهای بارانیست

با آنکه بی دلیل رها میکنی مرا

شعری به دفتر میبرم ، ابری و باران میشوی..

دیدمت چشم تو جا در چشم های من گرفت

لعنتی را دوست دارم

می پرسی تو را دوست دارم؟

وصال چیست جدایی کدام است

کلافه خسته و تنها در این شبهاى تکرارى

من سال هاست گریه نکردم، شما چطور؟

شاعر شدم که لال نمیرم فقط همین!

چشم تو را اگرچه خمار آفریدهاند

بغض سنگین گلویم را نمی فهمد کسی

تحریم نکن وسوسه ی عطر تنت را

من آن یخم که از آتش گذشت و آب نشد

اِسپند نسوزاندم و آبی نفشاندم

میشود بغلم کنی؟؟

برای تو چه کسی از بهار خواهد گفت؟!

غمم را شرح خواهم داد اگر پیدا کنم گوشی

چیزی بگو که من بنویسم به جای تو

لبت را دیدم و دیدم که ساغر راست می گوید

خوبم ... بهترم یعنی

عاشقانه دوستت دارم نمی دانم چرا؟

گفته بودی عاشقم هستی، پریشانی چرا؟!

که بود؟ شهره ی عالم به سست پیمانی

از من کسی دلداده تر پیدا نخواهی کرد

بوسید سرم را که بگوید نگران بود

آن که میگفت دلش وسعت دریا دارد

چه خلاف سر زد از ما که درِ سرای بستی؟

آخرش درد دلم کور و کرم خواخد کرد

هرچند حیا میکند از بوسه ی ما دوست

نه از خندیدنم خندان نه از رنجیدنم غمگین

شادم که با شکایت تلخی که داشتم

زخم بر دل دارم و سخت است پنهان کردنش

یا خودت با من بمان یا خاطراتت را ببر

با من به خنده گفت که باری هنوز هم؟

آغاز کن تمام خودت را برای من

دلگیرم از تقدیر و دستم بند جایی نیست

گفتی برایت درد و غم می آورم، باشد

دلبران،دل می برند.اما،تو جانم می بری

رد شدی از من، شدم هر ثانیه بیمار تر

گر چه دور خانه ام صدها نگهبان داشتم

یا دستِ رفاقت نده و دست نگه دار

علت بوسیدن اجبار میدانی که چیست

نمی گیرد کسی مثل نفس در سینه جایت را

من بی تو نیستم، تو بی من چه میکنی؟

رها کنید مرا با غم نهان خودم

آنکه از درد دل خود بفغانست منم

نیستی فکر من و حال و هوایم بکنی

اهل پرهیزم ولی می خواره می آیم به چشم!

توی این خانه کسی بعد تو تنها مانده

مثل آن عکس که از طاقچه افتاد شکست

نه اینکه فکر کنی مرهم احتیاج نداشت

شبیه چشمه -ولی بیت بیت- می جوشم

دلم گرفته برای دوباره دیدنِ تو

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

درست مثلِ دو چشمِ تو مست و هشیارم

از آتش فراقت، شرحی شنیده بودم

دستی بلند کردم و گفتم: «سفر به خیر!»

خورشید من! برای تو یک ذره شد دلم

تقدیر من این بود

چیزی از عشق بلاخیز نمیدانستم

هنوز آن کودکی هستم که از قهر تو میترسد

تا باد میان من و تو نامه رسان است

خطی، خبری، هلهلهای از تو ندارم

ای ابر دل گرفته ی بی آسمان بیا

برای بار هزارم میگویم که دوستت دارم

بیا برای تو قدری بهار آوردم

دلتنگم و دلگیر، مگر ابر بهارم؟

آنها که بی کسند به یک در زدن خوشند

دکترم گفته برایم بی قراری خوب نیست

در شهر یکی نیست چو چشمان تو خون ریز

من زخم های بی نظیری به تن دارم اما

مرده ام؛ این نفس تازه من فلسفه دارد

مو طلا بافته و نقره تن و پنجه بلور

فکر میکردم در آغوشش بگیرم بهتر است

به دور از غم؛ میان جمعی و خوشحال و خندانی

مثل یک جنگل پاییزی سرما خورده

زندگی درد قشنگیست که جریان دارد

بانو ! قرار ثانیه ها را به هم نریز

من اتفاقی رو به بحرانم ،نگفتم؟

دلم تا برایت تنگ میشود

چیزی که از من خواستی جز دل بریدن نیست

وقتی که تو نیستی

به شب و پنجره بسپار که بر می گردم

قاضی شهر شده عاشق چشمان زنی

حس می کنم کنار تو از خود فراترم

ای عشق! تو که قصّه و افسانه نبودی

مرده ام ؛ این نفس تازه ی من فلسفه دارد

گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود

بعد از تو هم انتظار را فهمیدم

ناز شست روزها !حسی غریبم داده اند

دلم گرفت

گاهی سفر به جاذبه ی ماه لازم ست

بگذار زمین زیر پر و بال تو باشد

هلا زلال زمین! آبروی دریاها

قطار شو که مرا با خودت سفر ببری

نه دل آزرده، نه دلتنگ، نه دلسوخته ام

هزار درد مرا، عاشقانه درمان باش

عناوین کل یادداشتها [1581]

موضوعات وبلاگ

پیوندها

لینک‌های روزانه

مینی شعر -شهر عشق [3354]
شعر نو [1516]
شاعران پارسی زبان [1153]
[آرشیو(3)]

محبوب کردن