کاش ميدانستم … به چه مي انديشي ؟
که چنين گاه به گاه
مي سُراني بر چشم … غزلِ داغ نگاه !
مي سُرائي از لب … شعر مستانه ي آه !

راز زيبايي مژگان سياه
در همين قطره ي لغزنده ي غم … پنهان است !
و سرودن از تو
با صراحت ! بي ترس ! … باز هم کتمان است !

کاش ميدانستم … به چه مي انديشي ؟
رنج واندوه کدامين خواهش
نقش لبخند لبت را بُرده ؟
نغمه ي زرد کدامين پاييز
غنچه ي قلب تو را پژمرده ؟

کاش ميدانستي … به چه مي انديشم ؟
که چنين مبهوتم …
من فقط جرعه اي از مهر تو را نوشيدم !
با تو اي ترجمه ي عشق ، “خدا” را ديدم !

آه ، اي ميکده ام !
گاه بيداري را
از من و بيخبري هيچ مخواه !
که من از مستي خود هشيارم !

کاش ميدانستي … به چه مي انديشم ؟
کاش ميدانستي …

تو را که ديدم، ديدم که شعر يعني تو…
به اين نتيجه رسيدم که شعر يعني تو…

کسي نبود و -چه بهتر! تو را نمي ديدند…-
بلند داد کشيدم که شعر يعني تو…

نيامدي و گذشت اين همه به شعر سکوت
تو اي سکوت سپيدم که شعر يعني تو،

دليل خوب تر از اين دگر چه مي خواهي؟
من از خود تو شنيدم که شعر يعني تو…

مباد تا که غروري بگيردش خواندم
به گوش شعر جديدم که شعر يعني تو

جواد شيخ الاسلامي

مي رسم، اما سلام انگار يادم مي رود
شاعري آشفته ام هنجار يادم مي رود

با دلم اينگونه عادت کن بيا بر دل مگير
بعد از اين هر چيز يا هر کار يادم مي رود

من پر از دردم پر از دردم پر از دردم ولي
تا نگاهت مي کنم انگار يادم مي رود

راستي چنديست مي خواهم بگويم بي شمار
دوستت دارم، ولي هر بار يادم مي رود

مست و سرشاري ز عطر صبح تا مي بينمت
وحشت شب هاي تلخ و تار يادم مي رود

شب تو را در خواب مي بينم همين را يادم است
قصه را تا مي شوم بيدار يادم مي رود

من پر از شور غزل هاي تو ام اما چرا
تا به دستم مي دهي خودکار يادم مي رود؟

نجمه زارع

حالا چرا جوون مردم و ضايع ميکني

ولي اگه دوباره تکراري فرستادم شما اون شعرم و ديگه اينجا درج نکنيد ممنون

آقااااااااااااااااااااااااااا

خيلي سخته من همينجا باشم بهتره

هر روز ميروم به مسيري ک ديدمت
جايي که عاشقانه به جانم خريدمت
جايي که ديدم اي گل زيبا شکفته اي
اما براي اينکه بماني نچيدمت
يادم نرفته است که چشمان خسته ام
افتاده در نگاه تو بود و نديدمت
يعني نديدم آمده باشي براي من
اما به چشم آمده ها مي کشيدمت
حتي ب جاي اينکه بچينم تو را زخاک
يک عمر عاشقانه فقط پروريدمت
ديوانه ام که با همه ي بي وفاييت
سي سال مي نوشتم و مي شنيدمت
آري براي اينکه بداني چه مي کشم
هر روز ميروم به مسيري ک ديدمت……..!

فرامرز عرب عامري

تا صبحدم به ياد تو شب را قدم زدم
آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم

با آسمان مفاخره کرديم تا سحر
او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم

او با شهاب بر شب تب کرده خط کشيد
من برق چشم ملتهبت را رقم زدم

تا کور سوي اخترکان بشکند همه
از نام تو به بام افق ها ،‌ علم زدم

با وامي از نگاه تو خورشيد هاي شب
نظم قديم شام و سحر را به هم زدم

هر نامه را به نام و به عنوان هر که بود
تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم

تا عشق چون نسيم به خاکسترم وزد
شک از تو وام کردم و در باورم زدم

از شادي ام مپرس که من نيز در ازل
همراه خواجه قرعه ي قسمت به غم زدم

«حسين منزوي»

چشمانت را ميان کداميک از ستارگان جا گذاشته اي

که هر شب مي درخشند بي پروا

ميان حجم خالي تنهايي شب

کمي مرا ببين..........