نظرات ياداشت اوراق خالي و دلي لبريز دارم

+ حنظله رباني

قلم که تحفه اي از شعر تازه دربرداشت
به احترام تو از سر کلاه را برداشت

قدم گذاشت به صحن تو ، صحنه ي کاغذ
قلم هواي سرودي دوباره در سر داشت

قدم قدم به سراييدنت مشرّف شد
اگر خطا نکنم قصد طرح ديگر داشت

نشست و واژه به واژه تو را مجسّم کرد
تو را ، تمام تو را ، او که خوب از بر داشت

تو را سلاله اي از ماه و آفتاب نوشت
قلم چقدر به زيبايي تو باور داشت

وَ بعد چادري از شب کشيد موي تو را
اگر چه موي تو شأني از اين فراتر داشت

به پيش آمد و پيشاني تو را رو کرد
سپيده اي که براي تو حکم مادر داشت

دو تا هلال، دو رنگين کمان ، دو بال رها
قلم براي دو ابرو چقدر خواهر داشت

قلم رسيد به درگاه باشکوه هنر
به چشم تو که هنرهاي نامکرّر داشت

به چشم تو ، به محلّ نزول وحي هنر
که هر يک از مژه ها نقش يک پيمبر داشت

قلم رسيد به پايان ماجراي خودش
وَ اينک اين تو و اين پرده ، آخرين " برداشت " :

براي تو چه هنرها ... ولي براي خودش
کشيد آه و در آخِر که ديده اي تَر داشت

حنظله رباني