خيلي جالبه الان به اين مطلب تو يکي از مصاحبه هاي بيگي با ايسنا برخوردم فک کنم به بحثمون مربوط باشه بخشي از اين مصاحبه رو براتون ميزارم کاملش تو سايتشه:
مخاطبان كتاب‌هاي شعر به دسته‌هاي مختلفي تقسيم مي‌شوند که هر يک به اقتضاي رده سني و بنا به علايق، رغبت‌ها و احساسات‌شان،‌ طبيعتاً انتظارات متفاوتي از کتاب‌هاي شعر نيز خواهند داشت، ولي در حالت کلي اگر شاعر بتواند با عمده مخاطبانش همزادپنداري کند و به دنبال موضوعات عيني و ملموس برود، مي‌تواند تا حدي انتظارات مخاطبان را برآورده کرده و ارتباط بهتري با مخاطبان خود برقرار سازد.
وي با بيان اينكه شاعر فردي برخاسته از دل جامعه و ميان مردم است، تأكيد كرد: شاعر فردي است كه با باريک‌بيني،‌ نکته‌سنجي و نازک‌خيالي مسئوليت، بازگو کردن ناگفته‌هايي را به زباني ويژه دارد که با تجربيات شهودي، ‌تصاوير خارق‌العاده، تخيلات پرورش يافته و اتکاء به پشتوانه فرهنگي همراه است.
بيگي با اشاره به قالب‌هاي شعري خاطرنشان كرد: از لحاظ قالب شعري غزل جديد يا مدرن با حفظ استخوان‌بندي‌ها و قواعد تکنيکال غزل کلاسيک و اشعار سپيد که شامل موضوعات بکر، داراي تصاوير بديع، تأمل‌برانگيز و قابل پردازش باشند را بيشتر مي‌پسندم، چرا که به عقيده من غزل جديد و شعر سپيد با توجه خصايص و قابليت‌هاي‌شان جاي کار بيشتري دارند و شاعر بيشتر مي‌تواند اثر خود را تا حد امکان به آنچه مخاطب از او انتظار دارد، نزديک کند.
اين شاعر تصريح كرد: با توجه به اينکه قرن حاضر، قرن انفجار اطلاعات و فروپاشي مرزهاي ارتباطي و در مقابل تشديد تنش‌هاي عصبي و استرس‌هاي روزانه به دليل صنعتي شدن و ورود يکباره تکنولوژي قبل از فرهنگ‌سازي‌هاي اصولي و گاهاً از هم گسيختگي عواطف و احساسات است، پس مخاطبي که درگير غم نان و کمبود زمان است، قطعاً حوصله خواندن و لذت بردن از اشعار بلند و طولاني پرتکليف با مضامين محدود و تکراري را ندارد و از پيچيدگي‌هاي زباني و مفاهيم انتزاعي فراري است. او شعري مي‌خواهد که توصيف حال او، احساس او، دنياي او، بدون حاشيه‌پردازي و به زبان امروزي باشد.