مي کشم بر شانه هايم غربت ِاندوه را غربتِ اندوهِ بي مانند ِهمچون کوه را
شانه هايم زير اين بيداد کم مي آورند کاش مي شد کوه باشم اين غم ِ بشکوه را
کاش دست مهرباني مي زدود از روي لطف لايه لايه دردهايِ مبهم ِانبوه را
کاشکي دريادلي با ما روايت کرده بود درد هاي بي شمار ِشاعري نستوه را
دردهايي چون خوره خونِ غزل را مي خورّد کاش مي شد باز گويم دردهاي روح را…!
# يدالله گودرزي
