با من سخن تو در ميان آوردند

گلبرگ بهار در خزان آوردند

خاموش ترين سکوت صحراها را

با نام تو باز در فغان آوردند

محمدرضا شفيعي کد کني

مهره به مهره تمام كمرم مي شكند

مرگ مي آيد و در آينه ها مي بينم

زندگي مثل پلي پشت سرم مي شكند

چار ديوار اتاق از تو و عكست خالي ست

يك به يك خاطره ها دور و برم مي شكند

من كه مغرورترين شاعر شهرم بودم

به زمين مي خورم و بال و پرم مي شكند

نقشه ها داشت برايم پدر پيرم ...آه

بغض من پاي سكوت پدرم مي شكند

هيچ كس مثل تو در سينه ي خود سنگ نداشت

بعد از اين هرچه كه من دل ببرم مي شكند

مي تراود مهتاب و غم اين خفته ي چند

خواب در پنجره ي چشم ترم مي شكند ...
رضا نيکوکار

من پير شدم، دير رسيدي ؛ خبري نيست

مانند من آسيمه سر و دربدري نسيت

بسيار براي تو نوشتم غم خود را

بسيار مرا نامه ، ولي نامه بري نيست

يک عمر قفس بست مسير نفسم را

حالا که دري هست مرا بال و پري نيست

حالا که مقدر شده آرام بگيرم

سيلاب مرا برده و از من اثري نيست!

بگذار که درها همگي بسته بمانند

وقتي که نگاهي نگران پشت دري نيست

بگذار تبر بر کمر شاخه بکوبد

وقتي که بهار آمد و او را ثمري نيست

تلخ است مرا بودن و تلخ است مرا عمر

در شهر به جز مرگ متاع دگري نيست